Misjonarze św. Wincentego a Paulo przybyli do Polski z Francji w listopadzie 1651 r., jeszcze za życia Wielebnego Założyciela. Sprowadziła ich do Warszawy królowa Ludwika Maria Gonzaga, żona Jana Kazimierza. Biskup wileński Jerzy Tyszkiewicz (1649-1656) zamierzał sprowadzić misjonarzy do Wilna, aby zajęli się wychowaniem duchowieństwa. Dla przyszłego rozwoju Zgromadzenia bardzo ważną placówką była parafia Św. Krzyża w Warszawie, którą biskup poznański Kazimierz Florian Czartoryski przekazał misjonarzom w 1653 r. Tu powstał dom centralny polskiej prowincji, erygowanej w 1685 r. Stąd rozchodzili się misjonarze na ziemie dawnej Rzeczypospolitej. Najwcześniej bo już w 1685 r. przybyli do Wilna i Krakowa. Do Wilna sprowadził ich biskup wileński Aleksander Kotowicz. Fundator powierzył misjonarzom prowadzenie seminarium diecezjalnego, oraz rekolekcji dla kapłanów. Odtąd te trzy domy - Warszawa, Wilno i Kraków, stały się głównym i ośrodkami działalności misjonarzy na ziemiach polskich. Posiadały one własne seminaria wychowujące kleryków misjonarskich.
Bibliografia
(Giżycki J. M.) Smora, Z przeszłości obydwóch Zgromadzeń w zaborze rosyjskim. Księża Misjonarze w Wilnie, w: „Roczniki oby dwóch Zgromadzeń św. Wincentego á Paulo” R. 21: 1915 Kraków 1915r. [Google Scholar]
Giżycki J. M. Smora, Spis domów SS. Miłosierdzia w za borze rosyjskim, ROZ, R. 18: 1912. [Google Scholar]
(Giżycki) Smora, Seminaria diecezjalne pod zarządem XX. Misjonarzy, w: ROZ, R. 1913. [Google Scholar]
(Giżycki) Wołyniak, Księża Misjonarze w Zasławiu i Białymstoku, Kraków 1913. [Google Scholar]
Loret M., Kościół Katolicki na początku panowania Aleksandra I, w: „Biblioteka Warszawska”, t. I (1913). [Google Scholar]
Petrani A., Kolegium Duchowne w Petersburgu, Lublin 1950. [Google Scholar]
Rosiak S., Misjonarze wileńscy w Koloniach Seratowskich, w: „Roczniki Obydwóch Zgromadzeń św. Wincentego a Paulo”, Kraków R. 41: 1938. [Google Scholar]