Czesław Martyniak, filozof prawa z KUL, który po wybuchu II wojny światowej zapoczątkowanej ideologią socjalizmu rasistowskiego III Rzeszy Niemieckiej atakiem na Rzeczpospolitę Polską, dokonał heroicznego aktu sumienia nauczyciela akademickiego i wbrew zakazowi okupanta niemieckiego spełniał swoją misję nauczycielską na Katolickim Uniwersytecie w Lublinie. Za to został wraz z innymi Uczonymi w dniu 23 grudnia 1939 r. skazany na śmierć. Jego postawa moralna odzwierciedla jak w lustrze postawę intelektualną w klasycznym rozumieniu prawa jako zasady ładu i porządku międzyosobowego w każdej wspólnocie ludzi począwszy od małżeństwa, poprzez rodzinę i naród aż po wspólnoty państwa i całej rodziny ludzkości. Rzesza Niemców nie dokonała wprawdzie nowej kodyfikacji prawa w swoim zbrodniczym państwie, ale utożsamiła „Führera” z „ustawą” (Gesetz) par excellence i tym samym totalnie zrelatywizowała obiektywny byt prawa jako prawa, do czego przyczyniły się takie systemy ideologiczne jak: subiektywizm prawny idealizmu niemieckiego, socjalizacja względnie komunizacja prawa w ideologii socjalistycznego materializmu oraz silne nurty relatywistyczne w postaci pozytywizmu i neopozytywizmu prawnego Hansa Kelsena.