W obliczu neomarksistowskiego globalizmu, którego celem jest programowe unicestwienie każdej tożsamości bytu jako bytu „pilnie potrzeba, aby Europa odnalazła swą chrześcijańską tożsamość i zgodnie z nią żyła”. Z zagadnieniem transcendencji Starego Kontynentu nierozerwalnie powiązane są płaszczyzny personalne: indywidualne, narodowe i społeczne. W związku z tym „centralną zasadą wszelkiego sprawiedliwego ładu społecznego musi być poszanowanie człowieka, jego godności i jego niezbywalnych praw. Trafnie ujmowała to już starożytna formuła: Hominum causa omne ius constitutum est”. Taką optymalną wizję osoby ludzkiej w jej tożsamości społecznej i specyficznie indywidualnej można konkretyzować we wszystkich wymiarach istnienia człowieka jedynie w oparciu o chrześcijańskie korzenie Europy, a ich afirmacja oraz urzeczywistnienie jest najgłębszym pragnieniem wielkiego ducha św. Jana Pawła II, czemu daje wyraz w słowach: „Europa, o jakiej marzę, to polityczna, a przede wszystkim duchowa jedność, w której chrześcijańscy politycy wszystkich krajów są świadomi bogactw, jakie daje człowiekowi wiara: jako zaangażowani mężczyźni i kobiety starają się owe bogactwa wykorzystać w służbie wszystkich, aby powstawała Europa ludzi, nad którą jaśnieje oblicze Boga”. Z tej racji Stary Kontynent powinien „być miejscem pojednania i współistnienia ludzi i narodów, podchodzących do siebie z głębokim szacunkiem i szczerą życzliwością”. Istotną pomocą w tym koniecznym dla wielkości Europy jako „wspólnoty ducha” procesie jest nauka uniwersytecka jako korona edukacji umysłów, pamięci i wolności osoby ludzkiej i całych narodów, nieraz głęboko zranionych historycznym dramatem zła i słabości: „Uniwersytet, stwarzając możliwości rozwoju nauk humanistycznych, może pomóc w takim oczyszczaniu pamięci, które nie zapoznaje krzywd i win, ale pozwala przebaczać i prosić o przebaczenie, a potem otwierać umysł i serce na prawdę, dobro i piękno, które stanowią wspólne bogactwo i które zgodnie należy pielęgnować i rozwijać”. Jednak wspólnotą i zarazem instytucją, która dała Europie najwięcej nie tylko ściśle w sensie duchowo-moralno-religijnym, lecz także w sensie nauki, sztuki czy gospodarki, jest Kościół zbudowany na św. Piotrze i jego następcach, o którego należną pozycję bytową i stosowny respekt upomina się Jan Paweł II Wielki – oczywiście z myślą o dobru wszystkich Europejczyków: „Elementem określającym tożsamość tego kontynentu jest Kościół założony przez Jezusa Chrystusa. «Nie ulega wątpliwości, że w złożonej historii Europy chrześcijaństwo stanowi element kluczowy i decydujący, oparty na solidnym fundamencie tradycji klasycznej i ulegający w kolejnych wiekach wielorakim wpływom różnych nurtów etniczno-kulturowych”. W związku z powyższym Europa jako „«stary kontynent»” powinna „wyraźne odwołać się do Boga i wiary chrześcijańskiej”, czyli „uznać rzeczywistość historyczno-kulturową, która kształtuje teraźniejszość i stanowi źródło tożsamości Europejczyków”.