Abstrakt
Żyjemy w trakcie wielkiego kryzysu, ale także wzmożonego wysiłku apostolskiego, określanego mianem „nowej ewangelizacji”. Udział w ewangelizacyjnej misji Kościoła domaga się, w obliczu wyzwań, jakie stwarza współczesność, rozpalenia na nowo ognia wiary i różnych charyzmatów, osobistych i wspólnotowych. Domaga się nowych metod i form działania, nowych środków ekspresji, a nade wszystko jedności w działaniu. Chrystus powołał Dwunastu i rozesłał ich po dwóch. Pan wezwał ich, aby szli i wzywali innych ludzi do nawrócenia. Aby byli Jego świadkami i swoim życiem dawali wszędzie świadectwo o potrzebie wiary w Boga. Choć w ciągu dwóch tysięcy lat okoliczności zmieniły się diametralnie, nadal istnieje ta sama potrzeba głoszenia Chrystusa. Obowiązek świadczenia o zmartwychwstaniu Pana Jezusa oraz o Jego zbawczej obecności w naszym życiu jest tak samo realny i naglący, jak był dla pierwszych uczniów. Najważniejszym obowiązkiem w dawaniu świadectwa jest potwierdzanie wiary uczynkami, albowiem bez nich wiara pozostaje martwą. Chrześcijanie powinni dawać świadectwo swej wiary zarówno w działaniu indywidualnym, jak i wspólnotowym, w czym pomaga im uczestnictwo w rozmaitych ruchach, organizacjach i stowarzyszeniach. To dzięki nim w głównej mierze realizuje się we współczesnym świecie misja apostolska ludzi świeckich, którą wielu, w tym Ojciec Święty Jan Paweł II, określa mianem „wiosny Kościoła”.
Bibliografia
- Borutka, Tadeusz. 1996. Zadania społeczne laikatu. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Instytutu Teologicznego im. Św. Jana Kantego w Bielsku-Białej. [Google Scholar]
- Borutka, Tadeusz. 2003a. „Apostolat społeczny.” W Encyklopedia nauczania społecznego Jana Pawła II, red. Andrzej Zwoliński, 39–45. Radom: Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne. [Google Scholar]
- Borutka, Tadeusz. 2003b. „Konieczność świadectwa ludzi wierzących we współczesnym świecie.” W Wola tworzenia – czy konieczność beznadziejności? Seria Kolbiańska 2, red. Zdzisław Kijas, 62–87. Kraków: Instytut Studiów Franciszkańskich. [Google Scholar]
- Borutka, Tadeusz, i Jan Wal. 2012. Zarys socjologii religii. Materiały studyjne. Kraków: Wydawnictwo „Czuwajmy”. [Google Scholar]
- Forycki, Roman, i Lucjan Balter. 1981. „Apostolstwo chrześcijan świeckich a apostolstwo chrześcijan nieświeckich.” Communio 1, nr 6:104–18. [Google Scholar]
- Góralczyk, Paweł. 2014. „Apostolstwo.” W Wielka encyklopedia nauczania Jana Pawła II, 13. Radom: Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne. [Google Scholar]
- Krucina, Jan. 1972. Dobro wspólne. Teoria i jej zastosowanie. Wrocław: Wrocławska Księgarnia Archidiecezjalna. [Google Scholar]
- De Rougemont, Denis. 1995. List otwarty do Europejczyków. Przeł. Aleksandra Olędzka–Frybesowa. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”. [Google Scholar]
- Valdrini, Parik. 1992. „Apostolstwo, świadectwo i prawo.” W Laikat w Kościele katolickim, red. Piotr Taras, i Eugeniusz Weron, 86–93. Warszawa: Pallottinum. [Google Scholar]
- Vautier, Edward. 1979. Vóir plus clair en pastorale? Langres: French Edition. [Google Scholar]
- Wal, Jan. 2013. „«Opus dialogi pax» – pokój dziełem dialogu. Dialogiczne orędzia Jana Pawła II na Światowe Dni Pokoju.” W W trosce o teologię pastoralną i duszpasterstwo. Księga pamiątkowa ku czci ks. prof. dra hab. Ryszarda Kamińskiego, red. Wiesław Śmigiel, i Marek Fiałkowski, 383–95. Lublin: Wydawnictwo KUL. [Google Scholar]
- Weron, Eugeniusz. 1981. „Jan Paweł II o apostolstwie ludzi świeckich.” Collectanea Theologica 51, nr 1:107–21. [Google Scholar]
- Weron, Eugeniusz. 1994. „Papieska wizja roli świeckich w Kościele polskim.” Collectanea Theologica 64, nr 3:145–50. [Google Scholar]
- Wójcik, Tomasz. 1997. „Zaangażowanie polityczne świeckiego katolika.” Chrześcijanin w świecie 28, nr 3 (204): 54–67. [Google Scholar]
- Zenderowski, Radosław. 2003. „Czym jest Europa? Kim są Europejczycy?.” W Sławomir Sowiński, i Radosław Zenderowicz, Europa drogą Kościoła. Jan Paweł II o Europie i europejskości, 5–54. Wrocław–Warszawa–Kraków: Wydawnictwo Ossolineum. [Google Scholar]
Downloads
Download data is not yet available.
