Uprawianie handlu lub transakcji przez duchownych i zakonników od pierwszych wieków Kościoła było surowo zabronione. Stosowne postanowienia podjęte zostały na soborach w Nicei, Chalcedonie, Lateranie (IV) czy Trydencie. Ustawodawca w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 r. analizowaną materię unormował w kan. 142 i 2380. Stanowiły one źródło dla pracy Papieskiej Komisji ds. Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego. Zgodnie z dyspozycją ustawodawcy zawartą w kan. 286 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. „Zabrania się duchownym uprawiania handlu lub transakcji osobiście lub przez innych, czy to na własną, czy na korzyść innych, chyba że za zgodą legalnej władzy kościelnej”. Przekroczenie powyższego zakazu zagrożone zostało sankcją karną obligatoryjną nieokreśloną, którą należy wymierzyć duchownemu lub zakonnikowi stosownie do ciężkości przewinienia.