Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki
Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

Tom 18 Nr 20 (1) (2023)

Artykuły

Ewolucja statusu biskupa pomocniczego w przypadku wakansu stolicy biskupiej

DOI: https://doi.org/10.32084/bsawp.5334  [Google Scholar]
Opublikowane: 30.06.2023

Abstrakt

Zasadniczy przedmiot uwagi w prezentowanym opracowaniu stanowi problematyka statusu biskupa pomocniczego w sytuacji wakansu stolicy biskupiej. Z dokonanej przez Autora analizy komparatystycznej regulacji Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 355 § 2) oraz Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. (kan. 409 § 2) wynika, iż w obowiązującym porządku prawnym pozycja biskupa pomocniczego ulegała zmianie, gdyż posiada on władze i upoważnienia, które przed wakansem stolicy biskupiej posiadał jako wikariusz generalny lub wikariusz biskupi. Wykazał, iż na obecny stan prawny decydujący wpływ wywarła doktryna Soboru Watykańskiego II oraz kilku posoborowych aktów prawnych. Dowiódł, iż przyznanie biskupowi pomocniczemu uprawnień w sytuacji nadzwyczajnej wymagało od prawodawcy kościelnego poszukiwania nowych rozwiązań legislacyjnych wiążących się z umocowaniem jego władzy. Obecnie sprawuje ją na mocy samego prawa.

Bibliografia

  1. Bączkowicz, Franciszek, Józef Baron, and Władysław Stawinoga. 1958. Prawo kanoniczne. Podręcznik dla duchowieństwa. Vol. 1. Ed. 3. Opole: Wydawnictwo św. Krzyża w Opolu. [Google Scholar]
  2. Bier, Georg. 1983. “Volk Gottes: Teilkirchen und die in ihnen bestellte Autorität.” In Münsterischer Kommentar zum Codex Iuris Canonici. Vol. 1, ad 409, edited by Klaus Lüdicke. Essen: Ludgerus Verlag. [Google Scholar]
  3. De Paolis, Valesio, and Andrea D’Auria. 2008. Le norme generali di Diritto Canonico. Commento al Codice di Diritto Canonico. Roma: Urbaniana Univerisity Press. [Google Scholar]
  4. Dzierżon, Ginter. 2021. “Interpretacja ustawy zgodnie z kan. 18 KPK.” Studia Redemptorystowskie 19:295-307. http://dx.medra.org/10.48290/sr2021.18 [Google Scholar]
  5. García Martín, Julio. 1999. Le norme generali del Codex Iuris Canonici. Roma: EDIURCLA. [Google Scholar]
  6. Ghirlanda, Gianfranco. 1999. “La diocesi: canoni di difficile o dubbia interpretazione.” Periodica 88:3-27. [Google Scholar]
  7. Góralski, Wojciech. 2005. “Komentarz do kan. 409.” In Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego. Vol. II/1: Księga II. Lud Boży. Część I: Wierni chrześcijanie. Część II: Ustrój hierarchiczny Kościoła, edited by Józef Krukowski, 270-71. Poznań: Pallottinum. [Google Scholar]
  8. Longhintano, Adolfo. 1990. “I vescovi.” In Il diritto nel Mistero della Chiesa. Vol. 2, edited by Gruppo Italiano Docenti di Diritto Canonico, 372-98. Roma: Pontificia Univeristà Lateranense. [Google Scholar]
  9. Pérez Díaz, Andres. 1996. Los vicarios generales y episcopales en el Derecho Canónico actual. Roma: Editrice Pontificia Università Gregoriana. [Google Scholar]
  10. Ramos, Francisco. 1997. Le Diocesi nel Codice di Diritto Canonico. Studio giuridico-pastorale sulla organizzazione ed i raggruppamenti delle Chiese particolari. Roma: Millenium Romae. [Google Scholar]
  11. Regatillo, Eduardo. 1961. Institutiones iuris canonici. Vol. 1. Ed. 6. Santander: Editorial «Sal Terrae». [Google Scholar]
  12. Sarzi Sartori, Giangiacomo. 2017. “Commento al can. 481.” In Codice di Diritto Canonico Commentato. Ed. 4, edited by Redazione di Quaderni di Diritto Ecclesiale, 440-41. Roma: Ancora. [Google Scholar]
  13. Sobański, Remigiusz. 2010. “Comentario al can. 409.” In Comentario exegético al Código de Derecho Canónico, edited by Angel Marzoa, Jorge Miras, and Rafael Rodríguez-Ocaña, 837-39. Pamplona: EUNSA. [Google Scholar]
  14. Syryjczyk, Jerzy. 2003. “Kompetencje wikariusza generalnego.” In Struktura i zadania kurii diecezjalnej, edited by Józef Krukowski, and Krzysztof Warchałowski, 36-73. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. [Google Scholar]
  15. Vermeersch, Artur, and Joseph Creusen. 1937. Epitome iuris canonici. Vol. 1. Ed. 6. Mechelinae–Romae: Summi Pontificis Congregationum Rituum et de Propaganda Fide necnon Archiep. Michel, Typographus. [Google Scholar]
  16. Walczak, Roman. 2015. Sede vacante come conseguenza della perdida di un ufficio ecclesiatstico di diritto canonico del 1983. Città del Vaticano: Libreria Editrice Vaticana. [Google Scholar]

Downloads

Download data is not yet available.