Badania archeologiczne prowadzone w katedrze poznańskiej po II wojnie światowej pozwoliły na odkrycie śladów i pozostałości najstarszej polskiej katedry, św. Piotra biskupa Jordana. Artykuł w sposób syntetyczny opisuje wyniki badań wykopaliskowych prowadzonych w latach 1946-1956 i stanowi próbę odtworzenia pierwotnej, przedromańskiej budowli. Pierwszą katedrą, zbudowaną około 968 r., była trójnawowa bazylika o powierzchni m.in. około 1000 m2 i 49 m długości. Choć mury uległy zniszczeniu – szczególnie na przełomie XV i XV wieku. — można odtworzyć ogólny plan piętra i konstrukcję budynku. Kwadratowy chór zamknięto półkolistą absydą i flankowano po bokach prostokątnymi przybudówkami, nieco szerszymi od naw bocznych. Część środkowa tej trzyczęściowej budowli miała tę samą wysokość co nawa główna, natomiast części boczne zwiększały wysokość nawy w postaci dwóch symetrycznych wież. Zachodnia, pochodząca z około 968 r., została przebudowana przed 1034-1038. Katedra została zniszczona podczas najazdu czeskiego księcia Brzetysława na Grosspollen. Z pierwotnego wnętrza zachowały się pozostałości posadzek i grobów. Na uwagę zasługują dwa nagrobki (a raczej ich rozbite pozostałości), które można określić mianem mauzoleów.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.