Ir al menú de navegación principal Ir al contenido principal Ir al pie de página del sitio
Nasza Przeszłość

Vol. 117 (2012): Nasza Przeszłość

Artykuły

Formacja alumnów w polskich seminariach diecezjalnych pod zarządem Zgromadzenia Księży Misjonarzy (1675-1864)

  • Stanisław Rospond
DOI: https://doi.org/10.52204/np.2012.117.7-26  [Google Scholar]
Publicado: 2012-06-30

Resumen

Dostrzegając potrzebę pomocy duchowej i materialnej dla ubogich w XVII-wiecznej Francji, francuski ksiądz Wincenty a Paulo (1581-1660) założył Bractwo Miłosierdzia (1617), Stowarzyszenie Pań Miłosierdzia (1634) oraz dwa nowe zgromadzenia: Zgromadzenie Misjonarzy (1625) i Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia (1633). Od tego czasu powstało kilkaset stowarzyszeń charytatywnych w duchu wincentyńskim, z których najliczniejsze są obecnie Konferencje św. Wincentego a Paulo. Jednym z podstawowych celów misjonarzy było zakładanie i utrzymywanie seminariów teologicznych. W tym celu sprowadziła ich do Polski królowa Maria Ludwika de Gonzaga w 1651 roku. Pierwszy dom ufundowano przy parafii św. Krzyża na przedmieściach Warszawy (1653). Po trudnościach pierwszych lat, spowodowanych wojną ze Szwecją (1655-1660), zbór podejmował stopniowo działalność misyjną na całym obszarze Korony i Litwy. Powstał dom w Chełmnie (1676), dwa domy w Krakowie (1682, 1686) oraz dom w Wilnie. Już w 1685 roku powstała Polska Prowincja Zgromadzenia Misjonarzy. Okres rozkwitu misji to wiek XVIII – w czasie I rozbioru Polski (1772) prowincja składała się z trzydziestu domów, w których pracowało 193 księży i ​​braci. Zgromadzenie rozwinęło szeroko zakrojoną działalność misji ludowych i zarządzała 18 diecezjalnymi seminariami teologicznymi (m.in. dla diecezji płockiej od 1710 r.). Zgodnie z regulaminem Stolicy Apostolskiej Zgromadzenie Misji dążyło do stworzenia własnej koncepcji ratio studiorum poprzez stworzenie ordynariuszom warunków niezbędnych do osiągnięcia pożądanych efektów w formacji absolwentów. Wydaje się, że Zgromadzenie podążało za ideałem wychowania ukształtowanym przez św. Wincentego a Paulo.

Citas

  1. Dukała J., «Ratio studiorum» w seminariach diecezjalnych pod zarządem Księży Misjonarzy (1675-1864), „Nasza Przeszłość” t. 61: 1984, s. 149-231. [Google Scholar]
  2. Dukała J., Formacja alumnów diecezjalnych przez Księży Misjonarzy w latach 1675-1864, „Nasza Przeszłość” t. 86: 1996, s. 11-70. [Google Scholar]
  3. Gocłowski T., Seminaria dioecesana posttridentina directioni Congregationis Missionis concredita praesertim in Polonia, aspectus historic-canonicus, Roma 1970. [Google Scholar]
  4. Kwiatkowski W., Prymasowska kapituła i kolegiata w Łowiczu 1433-1938, Warszawa 1939. [Google Scholar]
  5. List do bpa Genewy J. Guérin z 1641 r., [w:] Vincentd e Paul, Correspondance, entretiens, documents (wyd. P. Coste), Paris 1920-1925, t. II, s. 190 (dalej skrót SVP). [Google Scholar]
  6. Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce (1651-2001), t. I Dzieje, (red. S. Rospond), Kraków 2001. [Google Scholar]
  7. Najlepszy sposób do kazań, Warszawa 1785. Olszański T., Wkład św. Wincentego a Paulo w odnowę przepowiadania, [w:] W Nurcie zagadnień posoborowych, t. 15. Warszawa 1983, s. 252n. [Google Scholar]
  8. Recueil des principales circulaires des supérieurs généraux de la Congrégation de la Mission, Paris 1877, t. 1, s. 148-157. [Google Scholar]
  9. Roman J. M., Święty Wincenty a Paulo – biografia, Kraków 1990. [Google Scholar]
  10. Rospond S., Polska Prowincja Zgromadzenia Księży Misjonarzy w latach 1685-1772, Lublin 1986, s. 323. [Google Scholar]
  11. Schletz A., Nieznane kazania A. Biernackiego z drugiej połowy XVIII wieku, „Nasza Przeszłość” t. 7 (1958), s. 156. [Google Scholar]
  12. Wincenty a Paulo, Konferencje i przestrogi, Kraków 1909, s. 129. [Google Scholar]

Descargas

Los datos de descargas todavía no están disponibles.