Kultura języka narodowego, po katastrofalnym zacofaniu saskich czasów, stała się zasadniczym programem pisarzy stanisławowskich, postępowych mężów stanu i polityków oraz gramatykarzy czy słownikarzy. Przedmiotem artykułu jest prezentacja obrońców, propagatorów czystej, poprawnej polszczyzny literackiej, pięknej i dostosowanej do nowych potrzeb społecznych i naukowych. Przede wszystkim trzeba wskazać dwóch pijarów: Stanisława Konarskiego (1700— 1773) oraz Onufrego Kopczyńskiego (1735— 1817). Za nimi postępowali inni członkowie zakonu pijarskiego, autorzy różnych traktatów językowych: Filip Nereusz Golański (1753— 1824), Tadeusz Nowaczyński (1717— 1794), Kazimierz Narbutt (1733—1807), Wincenty Skrzetuski (1745—1791), Franciszek Ksawery Dmochowski (1762—1808), Franciszek Siarczyński (1758—1829).
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.