Fundacja drugiego Seminarium dla diecezji płockiej w 1710 roku i jego siedziby od XVII do XIX wieku

Resumen

Pomysł przeniesienia seminarium duchownego w Płocku lub utworzenia drugiego zaczął narastać na początku XVII wieku. Przeniesienie seminarium postulowała kapituła katedralna na sesji zwyczajnej 9 września 1618 r. oraz na sesjach wiosennych i jesiennych 1631 r. W XVII w. zamiaru tego jednak nie zrealizowano. Dopiero Seweryn Kazimierz Szczuka, sufragan chełmiński i kanonik płocki, na początku XVIII w. powrócił do tej idei i przedstawił ją biskupowi płockiemu Ludwikowi Bartłomiejowi Załuskiemu, który dobrowolnie ją przyjął i 6 maja 1710 r. wydał dekret erekcyjny dla drugiego seminarium w diecezji płockiej z siedzibą w Płocku. Seminarium mieściło się w domu mieszczącym się na Rynku Kanonicznym przy bramie Wyszogrodzkiej. W tym miejscu misjonarze prowadzili seminarium przez kolejne kilkadziesiąt lat. Decyzją biskupa płockiego Michała Jerzego Poniatowskiego z 20 czerwca 1781 r. seminarium zostało przeniesione do dawnego opactwa Benedyktynów naprzeciw głównego wejścia katedry i – po upadku powstania styczniowego, jesienią 1867 r. – do Franciszkanów. Klasztor reformatów to miejsce w którym mieści się obecnie seminarium duchowne.