Jarosław ze Skotnik „Bogoria” (zm. 17 września 1376) był jednym z tych dostojników, często spotykanych w naszej hierarchii kościelnej, których życie i działalność wywarły ogromny wpływ na dzieje zarówno Kościoła, jak i Państwa Polskiego. „Doktor dekretów”, wykształcony w Bolonii był kanonikiem krakowskim, kujawskim i gnieźnieńskim, także wikariuszem generalnym krakowskim, kujawskim i archidiakonem krakowskim, a od 1342 r. arcybiskupem gnieźnieńskim. Był wybitnym ustawodawcą, autorem pierwszego zbioru pism polskich prawo kościelne ogłoszone na synodzie w Kaliszu w 1357 r. Był wielkim przyjacielem Kazimierza Wielkiego, doradcą i wykonawcą wielu spraw dyplomatycznych (aktywnie brał udział w negocjacjach polsko-krzyżackich w pierwszej połowie XIV w.). Zainicjował i prawdopodobnie sformułował królewską kodyfikację prawa świeckiego w formie statutów wielkopolskich. W 1343 roku Stolica Apostolska uczyniła go papieskim kolekcjonerem groszy Piotrowych. Zbudował i ufundował wiele kościołów, a wśród nich godną podziwu katedrę gotycką w Gnieźnie, ołtarze, kaplice, zamki murowane i rezydencje arcybiskupie. Współpracował z królem Kazimierzem Wielkim przy założeniu Uniwersytetu w Krakowie. Był znakomitym administratorem majątków archidiecezji, z sukcesem powiększał majątek kościelny. Założył wiele ludnych wsi i przekazał stare wsie na „prawie niemieckim”, zakładał miasta i otaczał czymś murami. Historycy powszechnie uznawali go za jedną z najwybitniejszych osobistości Polski XIV wieku.