Na podstawie analizy stosunku biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego do Unii Polsko-Litewskiej autor dochodzi do wniosku, że wyrażana w historiografii opinia, jakoby prowadził on własną politykę litewska, jest bezpodstawna. Od 1429 roku Oleśnicki był jednym z głównych wykonawców najważniejszych decyzji politycznych w Koronie Królestwa Polskiego, które wynikały ze współpracy króla i jego doradców. Niewiele można powiedzieć konkretnego o osobistych poglądach Oleśnickiego na ówczesne funkcjonowanie Unii. Wyrażają się one dopiero w miarę wzrostu jego wpływu na życie polityczne państwa po 1434 r. Z dostępnego materiału źródłowego można przypuszczać, że Oleśnicki był zdecydowany kontynuować politykę wypracowaną za Jagiełły. Opierał się on na założeniu, że Korona Polska za wszelką cenę musi utrzymać unię z Litwą – nawet kosztem szerokich ustępstw na rzecz Wielkiego Księstwa.