Katedra pod wezwaniem św. Stanisława w Łodzi została zbudowana w stylu neogotyckim. Jest to budowla orientowana, wzniesiona na rzucie krzyża łacińskiego, z cegły jako materiału i piaskowca na kolumny. Budowę kościoła rozpoczęto w 1901 roku i trwała – z przerwami – do 22 grudnia 1912 roku, kiedy to ks. Karol Szmidel dokonał jego konsekracji. Do ukończenia pozostała wieża, która została wzniesiona w latach 1912-1916, natomiast iglicę ukończono w 1927 roku. Budynek jest bazyliką trójnawową, zwieńczoną od strony zachodniej wysoką wieżą. Na skrzyżowaniu nawy głównej z transeptem znajduje się niewielka, smukła dzwonnica. Od początku postanowiono, że kościół zostanie oddany pod patronat św. Stanisława Kostki. Następnie, wraz z utworzeniem diecezji łódzkiej, 10 grudnia 1920 r. kościół wzniesiono jako katedrę. Autorem projektu kościoła był pochodzący z Berlina przedsiębiorca Zellman. Choć opracował pierwszy projekt, który później uległ zasadniczym zmianom, rola Zellmana była skromna. Podobnie jak łódzkiej firmy Zarske i Wende, której jedyną zasługą była zmiana projektu Zellmana według wytycznych S. Odrzywolskiego i J. Dziekońskiego, gdyż wobec jej braku kompetencji kierownictwo kościelne podziękowało jej za pierwszy etap budowy. Ostateczny kształt kościoła nadali niewątpliwie polscy architekci Dziekoński i Odrzywolski. Dzięki swemu autorytetowi i wpływom skłoniły wykonawcę robót do wyboru realizacji projektu Zellmana, poprawionego i poprawionego przez tych dwóch architektów. Zmieniły one nieco kształt i proporcje kościoła. Architekt Zygfryd Stem był osobą, która podjęła się najważniejszych prac nad nadaniem kościołowi ostatecznego wyglądu. Podczas gdy Dziekoński i Odrzywolski kształtowali jego wygląd zewnętrzny), Stern zaprojektował wygląd wnętrza, realizowany pod jego kierunkiem przez różne firmy budowlane. Większość detali została zaprojektowana przez Sterna.