Osobowość Brata Alberta Adama Chmielowskiego (1845-1916) nadal cieszy się dużym zainteresowaniem badaczy i otoczona jest kultem wśród wiernych. Do dnia dzisiejszego literatura dotycząca Błogosławionego skupia się głównie na jego służbie najuboższym. W ten sposób wyprzedził on Matkę Teresę z Kalkuty o około sto lat. Paradoksalnie działalność Brata Alberta jako założyciela nowych wspólnot zakonnych otrzymała znacznie mniej uwagi. Dzięki Bratu Albertowi powstały dwie rodziny zakonne: albertyni i albertynki, które noszą jego imię. Co do samego Brata Alberta, nazywał on swoje wspólnoty "Braciszkami i Siostrami III Zakonu św. Franciszka, służącymi ubogim". Zewnętrznie przypominały one inne zakonne zgromadzenia, nosząc habit franciszkański. Podobnie jak inni święci, Brat Albert nie opracował żadnych konstytucji dla swoich wspólnot. Istnieje tylko "Projekt reguły życia monastycznego", nad którym pracował. Mimo legalizacji tych zgromadzeń przez Kościół, nie został nigdy wyświęcony na kapłana. Zachował stan świecki aż do śmierci, kładąc nacisk na działanie i korygowanie wszelkich nieprawidłowości w duchu miłości. Jego celem było propagowanie dzieła miłości oraz nieustanne nawoływanie, aby inni poświęcali swoje życie służbie Bogu i bliźnim.