![##common.pageHeaderLogo.altText##](https://ojs.academicon.pl/public/journals/18/pageHeaderLogoImage_pl_PL.png)
Ostatnia dekada wyraźnie pokazuje, że dzieci i młodzież w Polsce coraz częściej znajdują się poza spektrum oddziaływania religii zinstytucjonalizowanej. Sekularyzacja, zrywanie z tradycją, dystansowanie się od instytucji Kościoła i indywidualizacja wiary stawiają przed nowymi wyzwaniami nie tylko edukację religijną, ale także teologię. Jednym z takich naglących wyzwań jest poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, jak przedstawić religię w całej jej głębi i szerokości, w praktyce i teorii, w czynie i słowie, ale także wskazanie możliwości wzmocnienia jej przekazu za pomocą przestrzennej, fizycznej, scenicznej i gestykulacyjnej prezentacji. W tym sensie niniejszy artykuł stanowi próbę otwarcia dyskusji wokół możliwości adaptacji performatywnej lekcji religii w polskich szkołach, która skutecznie mogłaby uatrakcyjnić dydaktyczny aspekt tego przedmiotu oraz umożliwić uczniom zdobycie głębokich i, przede wszystkim, indywidulanych doświadczeń religijnych.