W listopadzie 1918 r., po 123 latach niewoli, Polska odzyskała niepodległość. Na ziemiach polskich w zakresie prawa sądowego obowiązywało pięć różnych systemów prawnych, pozostałych po okresie zaborów: austriacki, pruski, rosyjski, francuski (księgi II i III Kodeksu Napoleona) oraz węgierski (Spisz i Orawy). Przed odrodzonym państwem polskim stało niezmiernie istotne zagadnienie unifikacji prawa, związane z jego kodyfikacją. W tym celu 3 czerwca 1919 r. Sejm powołał Komisję Kodyfikacyjną do tworzenia projektów ustawodawczych w dziedzinie prawa cywilnego i karnego dla całego obszaru państwa. Przedmiotem zainteresowania naukowego jest przypomnienie i przybliżenie tworzenia systemu polskiego prawa sądowego i jego autorów oraz wyników dzieła legislacyjnego powstałego w czasie istnienia II Rzeczpospolitej Polskiej. Praca obejmuje okres 1919–1939 i składa się z wprowadzenia, zakończenia i części merytorycznej zawierającej rozdziały: Stan prawny. Konieczność kodyfikacji; Komisja Kodyfikacyjna; Wyniki prac kodyfikacyjnych. Zakończenie stanowi analizę i syntetyczną ocenę problematyki będącej przedmiotem opracowania.