Abstract
The action of service of documents, as one of the crucial institutions in the process of communication, is to primarily ensure the procedural subject a genuine possibility for being informed on actions taken during civil proceedings by the court and other participants, thereby allowing the actual participation in the creation of the course of proceedings and affect its outcome. In subjective terms, the relationship on which the service is based is, as a rule, tripartite in nature. This arrangement is composed of the following entities: “the active entity,” “the serving entity” and “the passive entity” – “addressee of the document,” who in cases provided for by special provisions is also substitutable by the “recipient of the document.” Currently, pursuant to Art. 138, para. 1 of the Code of Civil Procedure, if the deliverer does not find the addressee at home, he may serve the court paper to an adult household member, or if there is no such person, to the estate manager, caretaker or village mayor, if these persons are not the addressee’s opponents in the case and have offered to hand over the document to the addressee. A substitute service of a document may be performed only personally to strictly defined third parties, enumerated in the content of the analysed provision, and in an appropriate order. As a proposal for the law as it should stand, despite the lack of appropriate regulation, the author hereof proposes to consider extending the circle of recipients identified in the procedural law to an additional category of entities – a “neighbour” of the addressee. That entity, as another potential document recipient, due to significant attributes (constant contact with the addressee resulting from keeping neighbourly relations, primarily during the actual use of the apartment, especially during rest) could, through his participation in the delivery in civil matters, guarantee the assumed effectiveness in respect of the action of handing over the document.
References
- Allerhand, Maurycy. 1932. Kodeks postępowania cywilnego. Lwów: KODEKS Spółka Wydawnicza z ogr. odp. [Google Scholar]
- Demendecki, Tomasz. 2015. Doręczenia w procesie cywilnym. Lublin: Towarzystwo Wydawnictw Naukowych Libropolis. [Google Scholar]
- Jędrzejewska, Maria, and Karol Weitz. 2009. “Komentarz do art. 138 Kodeksu postępowania cywilnego.” In Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze, ed. Tadeusz Ereciński, vol. 1, ed. 3, 434. Warszawa: LexisNexis. [Google Scholar]
- Julke, Grzegorz. 2004. “Doręczenia w sądowym postępowaniu egzekucyjnym.” Przegląd Prawa Egzekucyjnego no. 5–6:35–82. [Google Scholar]
- Kołakowski, Krzysztof. 2006. “Komentarz do art. 138 Kodeksu postępowania cywilnego.” In Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1–50514, ed. Kazimierz Piasecki, vol.1, ed. 4, 592–93. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
- Litauer, Jan Jakub. 1933. Komentarz do procedury cywilnej. Warszawa: Biblioteka Prawnicza. [Google Scholar]
- Łaszczyca, Grzegorz, and Andrzej Matan. 1998. Doręczenie w postępowaniu administracyjnym ogólnym i podatkowym. Kraków: Kantor Wydawniczy „Zakamycze”. [Google Scholar]
- Michalska–Marciniak, Monika. 2016. “Komentarz do art. 131 Kodeksu postępowania cywilnego.” In Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz art. 1–366, ed. Andrzej Marciniak, and Kazimierz Piasecki, vol. 1, ed. 7, 570–71. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
- Miszewski, Wacław. 1932. “O doręczeniach według Kodeksu postępowania cywilnego (ciąg dalszy).” Gazeta Sądowa Warszawska, 13:174. [Google Scholar]
- Miszewski, Wacław. 1946. Proces cywilny w zarysie. Część pierwsza. Warszawa–Łódź: Marian Ginter. Księgarnia Wydawnictw Prawniczych. [Google Scholar]
- Peiper, Leon. 1934. Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego. Kraków: Leon Frommer. [Google Scholar]
- Pietrzkowski, Henryk. 2009. Zarys metodyki pracy sędziego w sprawach cywilnych. Ed. 4. Warszawa: LexisNexis. [Google Scholar]
- Resich, Zbigniew. 2005. “Doręczenia.” In Jerzy Jodłowski, Zbigniew Resich et al., Postępowanie cywilne, ed. 4, 289. Warszawa: LexisNexis. [Google Scholar]
- Richter, Maurycy. 1933. Kodeks postępowania cywilnego z przepisami wprowadzającemi oraz pokrewnemi ustawami i rozporządzeniami. Przemyśl: Wydawnictwo Książnicy Naukowej. [Google Scholar]
- Siedlecki, Władysław. 1969. “Komentarz do art. 138 Kodeksu postępowania cywilnego.” In Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, ed. Zbigniew Resich, and Władysław Siedlecki, vol. 1, 265–67. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze. [Google Scholar]
- Sorysz, Mariusz. 2007. Terminy w polskim procesie cywilnym. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
- Szymczak, Mieczysław, ed. 1988. Słownik języka polskiego. Vol. 3. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. [Google Scholar]
- Weitz, Karol. 2010. “Czy «dorosły» domownik w rozumieniu art. 138 § 1 k.p.c. musi być osobą pełnoletnią?” Polski Proces Cywilny, 1:111–17. [Google Scholar]
- Weitz, Karol. 2016. “Komentarz do art. 131 Kodeksu postępowania cywilnego.” In Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Postępowanie rozpoznawcze, ed. Tadeusz Ereciński, vol. 1, ed. 5, 736–37. Warszawa: Wolters Kluwer Polska. [Google Scholar]
- Wolwiak, Ireneusz. 2015. Doręczenia w postępowaniu cywilnym. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
- Żyznowski, Tadeusz. 2013. “Komentarz do art. 138 Kodeksu postępowania cywilnego.” In Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, ed. Henryk Dolecki, and Tadeusz Wiśniewski, vol. 1, ed. 2, 501. Warszawa: Wolters Kluwer Polska. [Google Scholar]
Downloads
Download data is not yet available.