Celem niniejszego artykułu jest scharakteryzowanie niektórych aspektów polityki mieszkaniowej Polski Ludowej, ze szczególnym uwzględnieniem nowych regulacji prawnych dotyczących rynku mieszkaniowego w okresie postalinowskim. Dla pełnego obrazu zarysowano też główne aspekty polityki mieszkaniowej w okresie stalinowskim. W artykule przedstawiono także faktyczną kondycję gospodarki mieszkaniowej na przykładzie wybranych ośrodków miejskich. Podstawą źródłową była literatura przedmiotu, akty prawne zamieszczone w „Dzienniku Ustaw” i „Monitorze Polskim”, a także dokumenty archiwalne, związane z historią społeczno-gospodarczą wybranych miast. W początkach komunistycznej Polski, m.in. dekretami z 7 września 1944 r. oraz 21 grudnia 1945 r. państwo przyznało sobie prawo dużej ingerencji w prywatny sektor mieszkaniowy. Akty te tworzyły ramy dla faktycznej kontroli znajdującego się w budowie komunistycznego państwa nad tak ważną sferą życia, jaką była gospodarka mieszkaniowa, przede wszystkim w miastach. Odwilż polityczna połowy lat pięćdziesiątych otworzyła lepsze niż dotąd perspektywy. Państwo było teraz bowiem skore finansować w znacznie szerszym zakresie budownictwo. Zwieńczeniem popaździernikowej akcji zmian prawnych regulujących politykę mieszkaniową, stało się prawo lokalowe z 1959 r. Prawo lokalowe stanowiło też, że traciły moc: dekret z 21 grudnia 1945 r. o publicznej gospodarce lokalami, dekret z 28 lipca 1948 r. o najmie lokali oraz dekret z 18 lutego 1955 r. o właściwości organów w zakresie publicznej gospodarki lokalami.