Druga część opracowania obejmuje analizę podstaw aksjologicznych prawnokarnej ochrony państwa Polskiego od czasu początków komunistycznej władzy w Polsce, do 1989 r. W latach 1944–1989 kilkukrotnie zmieniano konstytucje oraz przepisy prawa karnego mające chronić państwo. Początkowo ich podstawą aksjologiczną powinna być konstytucja z 1921 r., jednak rzeczywistość prawna była odmienna. W miejsce przepisów kodeksu karnego z 1932 r. obowiązującego do 1970 r., wprowadzono w tym zakresie nowe, niezmiernie surowe normy prawnokarne, operujące głównie karą śmierci, w dużej części mające zwalczyć opozycję nie godzącą się na przechwycenie władzy przez komunistów. Przestępstwa przeciwko państwu uważane były – wzorem sowieckiego prawa – za przestępstwa kontrrewolucyjne. Ich podstawy aksjologiczne wyznaczała klasowa polityka partii. Prawo karne z prawa wartości przemieniło się w prawo interesu. Po przyjęciu stalinowskiej konstytucji, która wprost określała zadania walki z przeciwnikami Polski Ludowej, umocnił się schemat prawny tego rodzaju przestępstw. Kodeks karny z 1969 r. dostosowywał prawnokarną ochroną PRL do norm konstytucyjnych. W analizie podstaw aksjologicznych prawa karnego Polski Ludowej lat późniejszych szczególne miejsce zajmuje ustawodawstwo stanu wojennego.