Praca tymczasowa jest zjawiskiem niezwykle ważnym, choć doktryna nieczęsto je omawia. Jako zatrudnienie atypowe rozwiązanie to umożliwia m.in. samotnie wychowującym dzieci rodzicom wykonywanie pracy, zaś dla władzy państwowej zmniejszenie zjawiska bezrobocia. Należy jednak pamiętać, że w związku z występowaniem w tym stosunku pracy trzech podmiotów istnieje wiele wątpliwości i nieścisłości. Mając na uwadze ochronę pracowników tymczasowych należy stworzyć konstrukcje prawne, które ochronią pracowników przede wszystkim przed dyskryminacją, naruszeniem równości i alienacją w zakładzie pracy w stosunku do pozostałych pracowników. Zjawisko naruszenia wskazanych zasad jest od lat zjawiskiem powszechnym, stąd też zasady te unormowane są w najważniejszych aktach prawnych tak krajowych, jak i międzynarodowych.
Pojęcie pracodawcy w przypadku pracy tymczasowej przenika się nieustannie z pojęciem pracodawcy użytkownika i agencji pracy tymczasowej i niełatwo jest dokonać oceny, który z przepisów w zakresie podmiotowym dotyczy poszczególnego z nich. Niniejszy artykuł ma na celu omówienie wskazanych terminów, a także zaprezentowanie ich za pomocą przepisów obowiązujących.
Ustawodawca miał trudne zadanie – stworzyć odpowiednie przepisy, które nie tylko umożliwią pracę, ale jednocześnie odpowiednio ochronią pracowników tymczasowych przed nierównościami. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie wad i zalet aktualnych konstrukcji prawnych w oparciu o analizę przepisów i doktryny i linii orzeczniczej, a także zaproponowanie koniecznych rozwiązań.