W artykule omówiono problematykę korzystania z dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej przez oskarżonego. W ramach dokonanej analizy podjęto próbę rozwiązania problemu konieczności bezpośredniego przyznania się do winy oskarżonego przy zastosowaniu instytucji określonej w art. 387 Kodeksu postępowania karnego. Zauważono, że w prowadzonym dotychczas dyskursie prawniczym pojawiały się poglądy wysuwające błędne wnioski w zakresie tez prezentowanych przez sądy powszechne i Sąd Najwyższy, które były powielane w ramach dalszego orzecznictwa i publikacji. Autor stara się wykazać, że brak jest przesłanki warunkującej skorzystanie przez oskarżonego z tego trybu konsensualnego od wyartykułowania przez niego „przyznania się do winy”, bowiem już samo złożenie przedmiotowego wniosku stanowi o dorozumianym oświadczeniu o popełnieniu przypisywanego mu czynu zabronionego.