Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki

Tom 32 Nr 35 (2022)

Artykuły

Pojęcie „konsekracji” w ruchach kościelnych

DOI: https://doi.org/10.32084/bskp.4425  [Google Scholar]
Opublikowane: 15.06.2022

Abstrakt

Artykuł ten jest próbą pogłębienia wiedzy o konsekracji jako istotnym elemencie życia chrześcijańskiego. Kościół zna konsekrację opartą na sakramentach, które są boskimi czynami, którymi Chrystus przez Ducha Świętego uświęca wiernych. Jest to konsekracja rygorystyczna, ponieważ jest to wolne działanie Boga, który nas odradza i odnawia. Konsekracja przez profesję rad ewangelicznych nie jest oparta na sakramencie, ale jest szczególnym powołaniem, które zakłada wezwanie Boga, który zaprasza do całkowitej przynależności do Niego. Instytuty życia konsekrowanego są konkretnymi formami historycznymi i instytucjonalnymi, za pomocą których system prawny Kościoła aprobuje, uznaje i popiera formę życia konsekrowanego przez profesję rad ewangelicznych. Życie konsekrowane jednak nie wyczerpuje się w dotychczas uznanych instytutach, ale ma wiele innych form, które pozostają szczególnie w sferze prywatnej i publicznej, jeszcze nie uznanej przez Kościół.

Bibliografia

  1. Aparicio Rodríguez, Ángel, and Joan Canals Casas, ed. 2009. Diccionario Teológico de la Vida Consagrada. Madrid: Claretianas. [Google Scholar]
  2. Balthasar, Hans Urs von. 1985. Gli stati di vita del cristiano. Milano: Jaca Book. [Google Scholar]
  3. Beyer, Jean B. 1987. “I movimenti ecclesiali.” Vita Consacrata 23:143-56. [Google Scholar]
  4. Beyer, Jean B. 1990a. “Il Movimento ecclesiale. Questioni attuali.” Vita Consacrata 26:483-93. [Google Scholar]
  5. Beyer, Jean B. 1990b. “Vita associativa e corresponsabilità ecclesiale.” Vita Consacrata 26:923-41. [Google Scholar]
  6. Beyer, Jean B. 1991a. “I ‘movimenti nuovi’ nella Chiesa.” Vita Consacrata 27:61-78. [Google Scholar]
  7. Beyer, Jean B. 1991b. “Carismi e impegni, II.” Vita Consacrata 27:623-30. [Google Scholar]
  8. Borras, Alphonse. 1996. “Le droit canonique et la vitalité des communautés nouvelles.” Nouvelle Revue Théologique 118, no. 2:200-18. [Google Scholar]
  9. Congar, Yves. 1964. La tradición y la vida de la Iglesia. Andorra: Casal y Vall. [Google Scholar]
  10. Fernandez Castaño, José. 1998. La vida religiosa. Exposición teológico-jurídica. Madrid: Edibesa. [Google Scholar]
  11. Ferreira Pena, Jair. 1993. O celibato, «peculiare Dei donum» aos clérigos (c. 277 § 1). Roma 1993: Pontificia Università Gregoriana. [Google Scholar]
  12. Ghirlanda, Gianfranco. 1983. “Ecclesialità de la vita consacrata.” In La vita consacrata, edited by Adolfo Longhitano, 13-52. Bologna: Dehoniane. [Google Scholar]
  13. Martínez Sáez, Juan F. 2021. “La vocación de las personas casadas en las nuevas formas de vida consagrada.” In Vocación y Carisma. La vivencia de las Familias Eclesiales, edited by Lourdes Grosso García, 65-100. Madrid: EDICE. [Google Scholar]
  14. Montan, Agostino. 2006. “La vita consacrata (can. 573, §§ 1-2; 574, §§ 1-2).” In La vita consacrata nella Chiesa, edited by Gruppo Italiano Docenti di Diritto Canonico, 11-35. Milano: Glossa. [Google Scholar]
  15. Palmés, Carlos. 2019. “Iniciación a la experiencia de Dios en la formación.” https://es.scribd.com/document/362079024/Iniciacion-a-la-experiencia-de-Dios-de-CARLOSPALME-S [accessed: 01.04.2022]. [Google Scholar]
  16. Rodríguez Arenas, Teresa. 2015. «Consagración» In Multiforme armonía. Actualidad teológico-canónica de las Nuevas Formas de Vida Consagrada, edited by Lourdes Grosso García, 35-65. Madrid: BAC. [Google Scholar]
  17. Rodríguez Arenas, Teresa. 2021. “La vivencia de la comunión y la sinodalidad. Una nueva forma de vida consagrada.” In Consagrados para la vida del mundo. La vida consagrada en la sociedad actual, edited by Antonio Bellella Cardiel, 183-198. Madrid: Claretianas. [Google Scholar]
  18. Secondin, Bruno. 1995. Per una fedeltà creativa. La vita consacrata dopo il sínodo, Milano: Edizioni Paoline. [Google Scholar]

Downloads

Download data is not yet available.