Celem rozważań jest ukazanie wkładu prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego i papieża Jana Pawła II w proces normalizacji relacji między Państwem a Kościołem katolickim w Polsce po II wojnie światowej. Całość obejmuje trzy kwestie. Pierwsza z nich dotyczy zmian, jakie zostały wprowadzone przez władze komunistyczne. Istotne znaczenie miała uchwała Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej zawierająca deklarację, że „Konkordat polski z 1925 r. przestał obowiązywać”. Oznaczało to przejście od regulacji stosunków między Państwem a Kościołem w formie dwustronnej umowy międzynarodowej do regulacji w formie aktów stanowionych jednostronnie przez władze państwowe, drastycznie ograniczających wolność Kościoła w realizacji swojej misji. Druga kwestia dotyczy zasad i metod, jakie prymas Stefan Wyszyński i papież Jan Paweł II stosowali i jakie stawiali postulaty w celu osiągnięcia normalizacji relacji dyplomatycznych między Polską i Stolicą Apostolską oraz regulacji stosunków między Państwem i Kościołem Polsce w formie dwustronnej umowy międzynarodowej. Trzecia kwestia dotyczy kolejnych etapów realizacji tych postulatów – od zerwania Konkordatu z 1925 r. do zawarcia nowego Konkordatu w latach 1993-1998.