Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki
Biuletyn Stowarzyszenia Kanonistów Polskich

Tom 33 Nr 36 (2023)

Artykuły

Dysymulacja czy zaniedbanie – o zaniechaniu reakcji władzy kościelnej na bezprawie

DOI: https://doi.org/10.32077/bskp.5309  [Google Scholar]
Opublikowane: 31.05.2023

Abstrakt

Autor niniejszego opracowania podjął się przedstawienia różnicy pomiędzy dysymulacją a zaniedbaniem w kontekście zaniechania reakcji przełożonego kościelnego na złamanie prawa. Na podstawie dostępnych opracowań przedstawił instytucję dysymulacji. Aby jak najwyraźniej ukazać istotę działania tej instytucji kanonicznej odniósł się do generalnej teorii aktu prawnego. Wskazał, że dysymulacja nie jest związana z istotową częścią aktu, który podlega dysymulacji, lecz opiera się na przypadłościowej części tego aktu, czyli na okolicznościach. Przedstawiając generalne założenia dysymulacji wykazał, w jaki sposób odróżnić ją od zaniedbania. To może pozwolić na określenie, czy przełożony kościelny ponosi odpowiedzialność prawną i moralną za zaniechanie działania przeciw złamaniu prawa.

Bibliografia

  1. Auguścik, Mariusz. 2014. „Miejsce i rola słuszności w prawie kościelnym.” Łódzkie Studia Teologiczne 23, nr 2:7-26. [Google Scholar]
  2. Aymans, Winfried, i Klaus Mörsdorf. 1991. Kanonischest Recht. Lehrbuch aufgrund des Codex Iuris Canonici. T. 1: Einleitende Grundfragen. Allgemeine Normen. Padeborn–München–Wien–Zürich: Ferdinand Schöningh. [Google Scholar]
  3. Baura de la Peña, Eduardo. 1999. „Le esigenze giuridiche nel rilascio di dispense.” Ius Canonicum [Escritos en honor de Javier Hervada. Volumen especial], 379-94. [Google Scholar]
  4. Baura de la Peña, Eduardo. 2015. „Misericordia e diritto nella Chiesa.” W Ius quia iustum. Festschrift für Helmuth Pree zum 65. Geburtstag, red. Elmar Güthoff, i Stephan Haering, 23-37. Berlin: Duncker & Humbolt. [Google Scholar]
  5. Capello, Felix M. 1923. Summa Iuris Publici Ecclesiastici ad normam codisis iuris canonici et recentiorum S. Sedis documentorum concinnata. Romae: Apus Aedes Universitatis Gregorianae. [Google Scholar]
  6. Caprara, Leonardo, i Anna Sammassimo. 2019. „La dissimulatio tra esigenze di misericordia, legge canonica e centralità della persona.” W Jus-online. Rivista di scienze giuridiche a cura della Facoltà di Giurisprudenza dell’Università Cattolica di Milano 3:279-317. [Google Scholar]
  7. Di Pauli, Andreas. 1912. „Dissimulare poteris.” Archiv für katholisches Kirchenrecht 92:250-69, 397-414. [Google Scholar]
  8. Dzierżon, Ginter. 2020. Dyspensa w kanonicznym porządku prawnym. Studium prawno-historyczne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. [Google Scholar]
  9. Fornés, Juan. 1998. „Legalidad y flexibilidad en el ejercicio de la potestad eclesiástica.” Ius Canonicum XXXVIII, 75:119-45. [Google Scholar]
  10. Gałkowski, Tomasz. 2013. „Dyspensa od prawa bożego.” Łódzkie Studia Teologiczne 22:67-79. [Google Scholar]
  11. Gerosa, Libero. 2003. Interpretacja prawa w Kościele. Zasady, wzorce, perspektywy, Tłum. Katarzyna Kubis, i Andrzej Porębski. Kraków: Wydawnictwo WAM. [Google Scholar]
  12. Kaleta, Paweł. 2022. „Kan. 1378.” W Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego. T. IV/2: Księga VI. Sankcje karne w Kościele, red. Józef Krukowski, 253-57. Poznań: Pallottinum. [Google Scholar]
  13. Krukowski, Józef. 2022. „Kan 1341.” W Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego. T. IV/2: Księga VI. Sankcje karne w Kościele, red. Józef Krukowski, 139-42. Poznań: Pallottinum. [Google Scholar]
  14. Lefebvre, Charles. 1947. „La dissimulation et la dispense tacite.” Ephemerides Iuris Canonici 4:606-26. [Google Scholar]
  15. Majer, Piotr. 2020. „Odpowiedzialność kanonicznoprawna biskupa w przypadku przestępstw seksualnych duchownych wobec małoletnich.” W Odpowiedź Kościoła na dramat wykorzystania seksualnego małoletnich. Aspekt prawny, dokumenty i komentarze, red. Piotr Studnicki, i Marta Dalgiewicz, 140-48. Ząbki: Apostolicum. [Google Scholar]
  16. Michiels, Gommarus. 1949. Normae generales iuris canonici. Commentarius Libri I Codicis iuris canonici. Wyd. następne. T. 2. Parisiis–Tornaci–Romae: Typis Societatis S. Joannis Evangelistae, Desclée et Socii. [Google Scholar]
  17. Olivero, Giuseppe. 1953. Dissimulatio e tolerantia nell’ordinamento canonico. Milano: Dott. A. Giuffré Editore. [Google Scholar]
  18. Paździor, Stanisław. 2000. „Dysymulacja a dyspensa milcząca.” W Plenitudo legis dilectio. Księga pamiątkowa ku czci O. Prof. Dr hab. B. Zuberta, red. Antoni Dębiński, i Elżbieta Szczot, 517-42. Lublin: Redakcja Wydawnictw Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. [Google Scholar]
  19. Paździor, Stanisław. 2001. „Powody skłaniające przełożonego kościelnego do tolerancji lub dysymulacji.” W Divina et humana. Księga jubileuszowa w 65 rocznicę Urodzin Księdza Profesora Henryka Misztala, red. Antoni Dębiński, Wiesław Bar, i Piotr Stanisz, 649-60. Lublin: Redakcja Wydawnictw Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. [Google Scholar]
  20. Pree, Helmuth. 2000. „Le tecniche canoniche di flessibilizzazione del diritto: possibilita e limiti ecclesiali di impiego.” Ius Ecclesiae 12:375-418. [Google Scholar]
  21. Pree, Helmuth. 2019. „Flexibilisierungsinstrumente im katholischen Kirchenrecht.” Ancilla Iuris 58-95. [Google Scholar]
  22. Prosperi, Adriano. 2009. „Confessione e dissimulazione.” https://journals.openedition.org/dossiersgrihl/3671 [dostęp: 09.03.2023]. https://doi.org/10.4000/dossiersgrihl.3671 [Google Scholar]
  23. Sobański, Remigiusz. 2001. Nauki podstawowe prawa kanonicznego. T. 2: Teologia prawa kościelnego. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. [Google Scholar]

Downloads

Download data is not yet available.