W artykule podjęto refleksję nad ważnością małżeństwa kanonicznego w kontekście ustanowienia przez nupturientów dopuszczalnej przez prawo polskie rozdzielności majątkowej, czyli tzw. intercyzy. Analiza norm prawa polskiego regulujących rozdzielność majątkową oraz poszukiwanie analogicznych norm w prawie kanonicznym miało na celu udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy intercyza ustanowiona przed ślubem może stanowić wykluczenie jednego z aspektów wspólnoty życia, a tym samym może mieć wartość dowodową w procesie o stwierdzenie nieważności małżeństwa? Przeprowadzona analiza doprowadziła do wniosku, że to nie sama intercyza, ale intencja, z jaką nupturienci ją zawarli, ma znaczenie dla ważności małżeństwa kanonicznego. Podpisanie intercyzy może być niekiedy obiektywnie uzasadnione, słuszne, a nawet wskazane. Gdy jednak intercyza jest wyrazem niechęci do budowania jedności małżeńskiej, może być przesłanką wskazującą na nieważność małżeństwa w kontekście co najmniej trzech tytułów: 1) jako wykluczenie nierozerwalności małżeńskiej (bonum sacramentum), 2) jako niezdolność do podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich oraz 3) jako wykluczenie dobra małżonków (bonum coniugum).
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.