Prezentowany artykuł podejmuje problematykę rozumienia posług stałych lektora i akolity, wskazując na konieczność dostrzegania „świeckości” tych urzędów, gdyż są one z natury rzeczy przeznaczone dla wiernych świeckich. W tym celu dokonano analizy omawianego zagadnienia pod kątem historycznym, prawnym i pastoralnym. Temu też zostały poświęcone trzy rozdziały publikacji. Pierwszy z nich zwraca uwagę na kwestię nomenklatury, wyjaśniając poszczególne pojęcia, odnoszone do lektoratu i akolitatu (m.in. „posługa”, „urząd” czy „funkcja”). Drugi rozdział na kanwie historycznej ukazuje realizowanie postulatu powrotu do źródeł podczas reformy święceń. Ostatnia część artykułu odnosi się do wymiaru pastoralnego obecności lektora i akolity w przestrzeni parafialnej. Publikacja posługuje się tutaj metodą syntezy, próbująca uchwycić przyczynę i skutek pewnych działań bez rozszerzania pobocznych wątków, które zostały już opisane w innych badaniach. Dzięki temu możliwe jest dostrzeżenie, że problem rozumienia posług stałych, mimo dużego wkładu odnowy liturgicznej na zmianę tej perspektywy, wynika ze współczesnej mentalności świeckich i duchownych.