Artykuł wskazuje sposób poszukiwania prawa właściwego dla wybranych prawnych – osobistych – sposobów zabezpieczenia wierzytelności, w sytuacji gdy z ich ustanowieniem wiąże się element transgraniczny. Zdefiniowano pojęcie prawnego sposobu zabezpieczenia, w szczególności poręczenia i gwarancji, oraz poruszono kwestię ich kwalifikacji prawnej. Podkreślono, że należy osobno poszukiwać prawa właściwego dla wierzytelności zabezpieczonej, a osobno prawa właściwego dla tych umów zabezpieczających – poręczenia i gwarancji. Jako właściwy wskazano statut umowny wybrany przez strony, a w braku wyboru prawa – prawo wyznaczone art. 4 ust. 2 rozporządzenia Rzym I o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, przewidującym regułę właściwości prawa miejsca zwykłego pobytu lub siedziby strony zobowiązanej do świadczenia charakterystycznego, a więc poręczyciela albo gwaranta. Wreszcie wskazany został zakres spraw i zagadnień podlegających danemu rozwiązaniu kolizyjnemu.