Wiosną 1947 roku po śmierci Władysława Raczkiewicza w środowiskach emigracji londyńskiej rozgorzał ostry spór o wykładnię przepisów konstytucji kwietniowej dotyczących następstwa prezydenta RP. W tym czasie wyszła bowiem na jaw dyspozycja zmar-łego prezydenta z 26 kwietnia 1947 roku, w której swoim następcą mianował Augusta Zaleskiego. Spotkało się to z silnym oporem licznych środowisk emigracyjnych, których uosobieniem stała się antyprezydencka działalność gen. Władysława Andersa, stojącego w latach 1954–1970 na czele tzw. Rady Trzech. Mimo zdecydowanej krytyki swych działań prezydent August Zaleski nie zamierzał zrzec się urzędu i sprawował go aż do śmierci w kwietniu 1972 roku, stając się w ten sposób najdłużej urzędującym polskim prezydentem w historii.