Celem rozprawy jest omówienie pierwszego okresu życia Augusta Hlonda, tak zasadniczego dla jego dalszej działalności salezjańskiej i kościelnej kariery. Rozwiano w niej legendy krążące na temat jego wyjazdu do Turynu i studiów w zakładach salezjańskich oraz przedstawiono pierwsze lata jego pobytu na włoskiej ziemi. Chronologicznie obejmuje ta rozprawa siedem lat studiów we Włoszech (Valsalice 1893— 1894, Lombriasco 1894— 1896, Foglizzo 1896— 1897 i Rzym 1897— 1900), oraz pięć lat pracy wychowawczej w pierwszym polskim zakładzie salezjańskim w Oświęcimiu (1900— 1905).