Jezuici z Litwy od dawna pragnęli wysłać misjonarzy do Moskwy, aby opiekowali się tamtejszymi katolikami. Dopiero po śmierci cara Fiodora w 1682 r. i przejęciu władzy przez Zofię Aleksiejewną z pomocą księcia Wasyla Golicyna, którzy sympatyzowali z Zachodem i katolicyzmem, pojawiła się szansa na to. Jezuita Cyprian Brzostowski zdobył cenne doświadczenie w kilku misjach do Moskwy i zasugerował, aby otrzymać protekcję od cesarza Leopolda I. W 1685 r. posłaniec cesarski, hrabia Zeronski, wysłany do Moskwy z misją polityczną, miał również za zadanie załatwić kwestie religijne, co stworzyło okazję dla jezuitów. Ojciec Jan Schmidt został wyznaczony jako misjonarz w Moskwie. Wraz z nim przybył o. Albert de Boye, jednak zmarł krótko po przybyciu. Na jego miejsce wyznaczono o. Bartłomieja Moliera. Król Sobieski przygotował poselstwo do Moskwy, w którym udział wzięli jezuici B. Molier i Mikołaj Narmunth. Jednak w Moskwie otrzymali polecenie, aby o. Schmidt pozostał tam, a na miejsce zmarłego został wyznaczony o. Jerzy Dawid. Jezuici aktywnie zajmowali się duszpasterstwem i działalnością charytatywną w Moskwie. Starali się zyskać szacunek i zrozumienie mieszkańców oraz dyskutowali z mnichami prawosławnymi na tematy teologiczne, co spotkało się z zainteresowaniem i przychylnością. W traktacie pokojowym między Polską a Rosją w 1686 r. jezuici starali się zapewnić wolność religijną dla katolików w Rosji, jednak patriarcha oraz bojarzy przeciwni byli temu pomysłowi. Ostatecznie w traktacie nie znalazły się zapisy o wolności wyznania dla katolików w Rosji. Po zakończeniu misji, tłumacz cara obiecał jezuitom pomoc, jeśli kiedyś będą jej potrzebować. Z kolei oni obiecali wspierać interesy Rosji w Polsce. O. Narmunth ufał, że obecność o. Schmidta w Moskwie będzie trwała, gdyż był bardzo ceniony.