Ojciec Stanisław Bednarski (1896-1942), niezwykle utalentowany i gruntownie wyszkolony historyk polskich jezuitów, był redaktorem miesięczników „Sodalis Marianus” i „Wiara i Życie”, współpracownikiem „Przeglądu Powszechnego” i "Polskiego Słownika Biograficznego", dyrektor wydawnictwa „Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy” i aktywny członek kilku towarzystw naukowych. Wojna i śmierć w obozie koncentracyjnym w Dachau zbyt szybko położyły kres jego dalekosiężnym planom naukowym. W jej działalności szczególne znaczenie ma: 1. Książka "Upadek i odrodzenie szkół jezuickich w Polsce", Kraków 1933, która przyniosła mu doktorat i nagrodę Polskiej Akademii Nauk i która stała się punktem zwrotnym w studiach nad historią jezuitów polskich. Autork przedstawia obiektywny obraz ich szkół, oparty na szerokiej bazie materiałów archiwalnych i druków jezuickich. Po raz pierwszy wykorzystano liczne podręczniki i odręczne notatki z wykładów profesorów jezuickich. 2. Stworzenie instrumentu naukowego poprzez pozyskanie z Archiwum Centralnego Zakonu licznych tomów fotokopii dokumentów związanych z działalnością jezuitów na dawnych prowincjach polskich. Materiały te umożliwiły jego następcom kontynuowanie pracy naukowej w trudnym okresie powojennym. Udostępniono je także wielu uczonym świeckim piszącym o zakonie jezuitów.