Błogosławiony Stanisław Kazimierczyk (1433-1489) należał do Kanoników Regulowanych Laterańskich z siedzibą przy kościele Bożego Ciała na Kazimierzu w Krakowie. Reprezentował tzw. devotio moderna, kierunek religijny w którym odrzucano pobożność sformalizowaną, rytualną, a kładziono nacisk na modlitwę i medytację indywidualną. Życiorysy wspominają o tym, że Sta- nisław prowadził ascetyczny tryb życia, troszczył się o chorych oraz miał szczególne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, Matki Boskiej i swego patrona św. Stanisława Szczepanowskiego. W literaturze hagiograficzno-dewocyjnej określany bywa jako: błogosławiony, beatus, sanctus, frater, pobożny ojciec, divus, wielebny. Mimo że cieszy się lokalnym kultem i jest w hagiografii polskiej postacią znaną, kult jego dotychczas nie został zatwierdzony przez Stolicę Apostolską. Wizerunki Stanisława Kazimierczyka, które znajdują się głównie w kościołach, którymi opiekują się kanonicy regularni (kościół Bożego Ciała w Krakowie, św. Piotra i Pawła w Wilnie, kościół parafialny w Suchej) można podzielić na kilka typów: 1) indywidualne przedstawienia Błogosławionego o pobożnym charakterze; 2) sceny historyczne przedstawiające najważniejsze momenty jego życia, zwłaszcza jego wizje; 3) przykłady jego ingerencji w sprawy ziemskie. Przedstawienia ikonograficzne łączą w sobie charakterystyczny dla średniowiecza tradycjonalizm z zaleceniami potrydenckimi dotyczącymi klimatu mistycyzmu i gorliwości religijnej.