W XVII wieku mecenat artystyczny, obejmujący fundacje, kolekcjonowanie dzieł sztuki, współpracę z artystami oraz amatorskie tworzenie, był powszechnie praktykowany w Polsce, głównie przy dworze królewskim, wśród możnowładców i duchownych, oraz wśród mieszczan. W tym czasie, szczególną rolę odegrał mecenat związany z Kościołem katolickim po soborze trydenckim, który współtworzył nowe formy wyrazu treści religijnych w sztuce. Inicjatywy te obejmowały budowę nowych kościołów oraz dekorowanie istniejących dziełami o treściach bardziej emocjonalnych i duchowych. Mecenat ten otworzył pole dla różnych fundatorów, zarówno kościelnych, jak i świeckich. W XVII wieku istniało wiele przykładów mecenatu, zarówno ze strony duchownych, jak i świeckich. Osoby te często wspierały sztukę poprzez fundacje i kolekcjonowanie dzieł. Przykładami są Zakon Księży Kanoników Regularnych Laterańskich przy kościele Bożego Ciała na Kazimierzu w Krakowie oraz klasztor OO. Bernardynów na Stradomiu. Różnorodne relacje między fundatorami a artystami sięgały daleko poza Kraków. Jednym z wybitnych mecenasów był Maciej Kazimierz Treter, mieszczanin i rajca kazimierski, który w drugiej połowie XVII wieku wspierał sztukę na Kazimierzu. Jego działalność była przykładem synergii pomiędzy Kościołem a fundatorem, gdzie dzieła artystyczne tworzone przez duchownego docierały do świeckiego odbiorcy. Podsumowując, mecenat artystyczny w XVII wieku w Polsce był wszechobecny, zarówno wśród duchownych, jak i świeckich, przyczyniając się do rozwoju sztuki sakralnej oraz świeckiej.