Przed II wojną światową na terenie diecezji gdańskiej znajdowało się 80 kościołów i kaplic kościoła ewangelickiego Związku Staropruskiego. Po wojnie katolicy przejęli 48 kościołów, resztę rozebrano, zamieniono w przedmioty świeckie lub przejęto przez inne wspólnoty religijne. W samym Gdańsku znajdowało się 27 budynków kościelnych, z czego 16 zostało przejętych przez Kościół katolicki. Wiele z tych kościołów było pierwotnie katolickich, a w okresie reformacji stało się protestanckich. Zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem zabudowania sakralne protestanckie w Gdańsku aż do początków lat 70. XX w. były własnością państwa, natomiast Kościół katolicki pozostał jedynie ich administratorem i użytkownikiem. Na własność kościoła przeszły dopiero po 1970 r. W wyniku wojny sytuacja narodowościowa i religijna w Gdańsku uległa zasadniczej zmianie. Ludność niemiecka opuściła miasto lub została wysiedlona, a na jej miejsce przybyła ludność polska, w większości katolicka. Potrzeby duszpasterskie chrześcijan można było zaspokoić jedynie poprzez wykorzystanie budynków po kościołach protestanckich. W 1945 roku większość tych budynków kościelnych została zniszczona lub poważnie uszkodzona i dlatego nie nadawała się do użytku. Chrześcijanie katoliccy odbudowali je lub wyremontowali, ratując w ten sposób obiekty sakralne. Potrzeby duszpasterskie nielicznych chrześcijan protestanckich na terenie diecezji gdańskiej zaspokojono po 1945 roku. Wierni wyznania protestanckiego i reformowanego mają swój kościół w Parku Południowym w Sopocie.