„Przegląd Katolicki” był jedynym periodykiem poświęconym tematyce społecznej i religijnej ukazującym się w Królestwie Polskim (wówczas części Cesarstwa Rosyjskiego) w drugiej połowie XIX wieku. Większość tekstów napisali duchowni, a niektórzy z nich mieli później otrzymać wysokie awanse kościelne. W latach 60. i 70. XIX w. „Przegląd Katolicki” nie przywiązywał dużej wagi do problematyki stosunków z Żydami. Jednak na początku następnej dekady narastająca fala antysemityzmu skłoniła „Przegląd Katolicki” do poświęcenia większej uwagi Żydom i w pewnym stopniu nawiązania do panującego klimatu opinii. Miesięcznik nie dystansował się od nawoływań do zwalczania Żydów na płaszczyźnie gospodarczej, społecznej i politycznej, aby ograniczyć ich wpływy we wspólnocie chrześcijańskiej. Rasowy antysemityzm został jednak potępiony w mocnych słowach i uznany za niezgodny z doktryną Kościoła. Ale już wtedy opinie i sądy „Przeglądu Katolickiego” nie były wolne od nadmiernych uproszczeń: Żydów traktowano zazwyczaj jako wspólnotę zwartą, połączoną więzami niewzruszonej solidarności. Co więcej, dla wielu autorów działalność, w którą zazwyczaj angażowali się Żydzi, była przykładem odrażającego działania kapitalizmu. W rezultacie za zło tego systemu zrzucano winę na Żydów. W miarę nasilania się nastrojów antysemickich „Przegląd Katolicki” zaczął zastanawiać się nad sposobami rozwiązania problemu żydowskiego. Jednym z nich było nawrócenie. Kiedy jednak stawało się coraz bardziej jasne, że konwersja może być skuteczna tylko w indywidualnych przypadkach, redaktorzy stopniowo przesunęli swoje sympatie na izolacjonistyczny program ks. Morawskiego. Opowiadał się za całkowitą izolacją wspólnoty chrześcijańskiej od Żydów. Chrześcijanie mieli rozwijać silne więzi solidarności i ignorować Żydów.