W okresie późnego baroku w Polsce powstały trzy małe, ale bardzo aktywne wspólnoty religijne, z których jedną było zgromadzenie Sorores Mariae czyli Mariavitki, założone w 1737 roku w Wilnie. Ich działalność skierowana była głównie na pomoc konwertytom żydowskim w ich integracji z chrześcijańską wspólnotą po przyjęciu chrztu. Założyciel, ks. Stefan Turczynowicz, inspirował się życiem św. Wincentego a Paulo oraz wyzwaniami swojej epoki. Dzięki aprobatom biskupa i papieża zgromadzenie rozwijało się dynamicznie, zakładając 17 domów zakonnych w diecezji wileńskiej. Jednakże, ich działania irytowały lokalnych Żydów, co doprowadziło do rozwiązania zgromadzenia przez władze diecezjalne, choć nakaz ten obowiązywał jedynie w zachodniej części diecezji. W międzyczasie, drugi założyciel, Matka Wizytatorka M. Angela Potemkinowa, uzyskała wsparcie papieża Klemensa XIV dla zgromadzenia. Po trudnych czasach w latach 1802-1804, gdy diecezja wileńska znalazła się pod rządami rosyjskimi, zgromadzenie przeszło restrukturyzację, skupiając się na prowadzeniu szkół i małych szpitali. Po zmianach organizacyjnych, w których odebrano im autonomię, aż do 1842 roku, gdy skonfiskowano majątek klasztorny i zakazano przyjmowania nowych członków, zgromadzenie starało się kontynuować swoją działalność, aż do jego stopniowego wymarcia, które nastąpiło wraz ze śmiercią ostatniej mniszki mariawitki w 1914 roku.
<< < 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 > >>
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.