W okresie międzywojennym w Europie Środkowej powstały nowe jednostki państwowe, takie jak Czechosłowacja i Polska. Ważną rolę w kształtowaniu lojalności i świadomości narodowej obywateli nowych państw odegrały także Kościołyi ich instytucje skoncentrowane na edukacji, szkoleniu czy opiece społecznej. Wśród takich instytucji znalazło się Zgromadzenie Sióstr Służebnic Niepokalanego Poczęcia (w skrócie Siostry Służebnice), które powstało na terenie międzywojennej Polski. W krótkim czasie odniosły one wielki sukces i spotkały się z odzewem wśród grekokatolików w Czechosłowacji. W 1928 r. na zaproszenie biskupa preszowskiego Pavla Gojdiča cztery siostry przybyły do Preszowa we współpracy z miejscowym kościołem greckokatolickim, aby założyć klasztor i poświęcić się edukacji, szkoleniom i służbom socjalnym. Przybyciu towarzyszyły komplikacje z wizami czechosłowackimi. Powodem było ukraińskie pochodzenie Sióstr Służebnic. W Polsce środowisko ukraińskie charakteryzowało się wysokim stopniem nacjonalizmu i ideą tzw. Wielkiej Ukrainy, która obejmowała również terenów ówczesnej Czechosłowacji. Zezwolenia na wizy wydano dopiero po wyraźnym oświadczeniu biskupa preszowskiego o apolitycznym charakterze służby Sióstr we wschodniej Słowacji. Biskup Gojdič otrzymał w tym celu wsparcie papieża i prezydenta Czechosłowacji. Efektem była pomyślnie rozwijająca się służba Sióstr Służebnic, którą przerwał dopiero nadejście reżimu komunistycznego. Współpraca grekokatolików z Polski i Czechosłowacji w okresie międzywojennym
umożliwiła Siostrom Służebnicom prowadzenie apostolatu na polu społecznym Kościoła i pomimo przymusowej przerwy spowodowanej przez reżim komunistyczny, nadal to czynią na terenie całej Słowacji.