Wieluń jest jednym z wielu polskich miast, których bogata historia pozostaje przesłonięta przez zapomnienie i niewiedzę. W przedrozbiorowej Polsce był miastem królewskim i stolicą ziemi wieluńskiej. Znajdowały się tu siedziby administracji państwowej i kościelnej. Jedną z chlub miasta był kościół farny. Pierwszy kościół w Wieluniu, pod wezwaniem św. Michała Archanioła, prawdopodobnie drewniany, został zbudowany podczas lokacji miasta w drugiej połowie XIII wieku. Z pewnością spłonął w 1335 r. podczas pożaru miasta. Nowy kościół parafialny został zbudowany przez króla Kazimierza Wielkiego. W 1420 r., po przeniesieniu kolegiaty w Rudzie koło Wielunia, dodano wezwanie Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny. W kolejnych wiekach kościół był powiększany i przekształcany. Wybudowano różnej wielkości nawy metryczne, a do prezbiterium dobudowano dwie kaplice kopułowe. Na przestrzeni wieków w kościele zbudowano wiele ołtarzy. W 1730 roku było ich 16. Ołtarze te świadczą nie tylko o pobożności ich fundatorów, ale także o nowych formach kultu propagowanych w Kościele powszechnym. Kościół farny w Wieluniu podzielił losy miasta. Historyczne udręki dotykające ziemię wieluńską i jej naczelne miasto odcisnęły bolesne piętno na kościele. Pod koniec XVIII w. była to zniszczona budowla, która stopniowo podnosiła się z gruzów.