Kult świętego Michała Archanioła powstał na Wschodzie, w czasach wczesnego chrześcijaństwa, później rozprzestrzenił się w Europie Zachodniej. W Polsce pojawił się wkrótce po przyjęciu chrześcijaństwa. W łacińskiej diecezji przemyskiej kult rozpowszechnił się jeszcze po jej założeniu (XIV w.). Jedną z form kultu były wezwania kościołów parafialnych i klasztornych. W okresie przedrozbiorowym pod wezwaniem św. Michała było 14 kościołów parafialnych (4 w miastach i 10 na wsi) oraz 3 kościoły klasztorne. Michałowi Archaniołowi poświęcone były także kościoły filialne i kaplice publiczne. Pod wezwaniem św. Michała Archanioła znajdowały się także ołtarze (główny i boczne) w kościołach i kaplicach. Na dziełach ikonograficznych osoba Michała Archanioła przedstawiana była na kilka sposobów. Najczęściej w formie obrazów, rzadziej w formie rzeźb, płaskorzeźb czy malowideł ściennych. Poświęcano mu również dzwony kościelne. Różne grupy zawodowe obierały go sobie za patrona. W diecezji przemyskiej od 1415 r. dzień św. Michała Archanioła (29 IX) uznawany jest za święto obowiązkowe. W tradycji ludowej istniały przysłowia i zwyczaje związane z tym świętym. Dzień św. Michała często pojawiał się w umowach i zobowiązaniach prawnych i finansowych. Przejawem kultu była popularyzacja imienia Michał, a także wybór nazw miejscowości nawiązujących do tego imienia. Przedstawienia świętego Michała znajdowały się na herbach miast regionu.