Na ziemiach polskich Kościół ormiański nie był mały. W 1772 r. liczył 22 parafie i około 4-6 tys. wiernych. Podobnie jak w Kościele rzymskokatolickim i greckokatolickim, popularną formą organizacji wiernych były bractwa religijne. Ormianie tworzyli stowarzyszenia w miastach, w których mieli kolonie. Były one otwarte dla przedstawicieli wszystkich ormiańskich grup społecznych. Stowarzyszenia te odgrywały ważną rolę w promowaniu działalności narodowej, religijnej, społecznej i gospodarczej ludności ormiańskiej. Kontekst ekonomiczny był bardzo widoczny w działalności bractw. Przejawiał się on w utworzeniu banku ligowego w ramach każdego bractwa, którego rolą było udzielanie niskooprocentowanych pożyczek ludności ormiańskiej i udzielanie pomocy potrzebującym. Rozwój bractw był ściśle związany z szerzącymi się w tym samym czasie kultami religijnymi, w szczególności kultami świętych, wśród których wiodącą rolę odgrywała Maryja Dziewica. Najstarsze ormiańskie bractwo zostało założone w Lwowie w 1640 r., w pobliżu miejscowej katedry. W kolejnych latach powstały 3 inne bractwa. Powstały one także w innych miastach zamieszkałych przez Ormian. Szczególną kategorią ormiańskich stowarzyszeń były bractwa handlowe, które często przybierały formę stowarzyszeń religijnych.