W XVI–XVII w. na terenie diecezji przemyskiej istniały cztery kolegia jezuickie. Każde z nich miało żywą tradycję wystawiania przedstawień w szkolnym teatrze. Początki tej tradycji są trudne do ustalenia. Najstarsza wzmianka o teatrze szkolnym dotyczy Kolegium Św. Jana w Jarosławiu (ok. 1575 r.). Wiemy, że podobne teatry działały w Przemyślu, Krośnie i Nowym Samborze. Teatr pełnił ważną rolę dydaktyczną. Biorąc udział w przedstawieniach, uczniowie przygotowywali się do wystąpień publicznych, ćwiczyli naukę retoryki i łaciny, poszerzali swoją wiedzę historyczną. Teatr był także elementem ich wychowania moralnego. Nadzór nad teatrami szkolnymi sprawowali rektorzy, jednak ich władza była ograniczona. Przedstawienia towarzyszyły uroczystościom szkolnym, kościelnym, gminnym i ogólnopolskim. Obejmowały one dialogi, recytacje, przemówienia, dysputy, pieśni i sztuki teatralne. Teatr jezuicki był przedsięwzięciem amatorskim, a aktorstwem zajmowali się zawsze studenci. Harmonogram występów w dużej mierze wyznaczał kalendarz kościelny. Sztuki pisane były przeważnie przez miejscową kadrę pedagogiczną, głównie jezuitów, głównie w języku łacińskim. To oczywiście ograniczało ich widownię, choć na przedstawienia zwykle bardzo chętnie przychodzili bliscy uczniów, różni specjalnie zaproszeni goście, mieszczanie, a nawet obcokrajowcy.