Żydzi stanowili jedną z licznych mniejszości etnicznych i religijnych w Polsce w XVI–XVIII w. Żydzi cieszyli się znaczną autonomią w zakresie wymiaru sprawiedliwości, redystrybucji obciążeń podatkowych nakładanych przez państwo i porządku różnych aspektów życia w swoich społecznościach. Szacunki dotyczące liczby Żydów w Polsce w drugiej połowie XVI w. wynoszą ok. 300 tys. osób. W drugiej połowie XVIII w. liczba ta wzrosła do 750 tys. W drugiej połowie XVI w. Żydzi zamieszkiwali 56 z 22 miast województwa krakowskiego, lubelskiego i sandomierskiego. Największe skupiska ludności żydowskiej występowały w Krakowie na Kazimierzu oraz w Lublinie. W połowie XVII w. Żydzi podejrzani o współpracę ze Szwedami zostali w wielu miastach zamordowani przez żołnierzy Stefana Czarnieckiego, przywódcy wojskowego ruchu oporu przeciwko najazdowi szwedzkiemu. Wielu lubelskich Żydów zostało rozstrzelanych przez armię rosyjską. W latach 1662-1676 Żydzi zamieszkiwali 96 miast Małopolski; w połowie XVIII w. na tym terenie istniało już 120 gmin żydowskich. Zwiększona konkurencja gospodarcza oraz wyraźne różnice religijne i kulturowe pomiędzy Żydami, a resztą ludności doprowadziły do szeregu konfliktów, zamieszek antyżydowskich i prześladowań.