Przedmiotem niniejszego opracowania jest Rękopis nr 51 znajdujący się w Archiwum Kapituły Generalnej w Krakowie. Choć badacze wczesnego dramatu liturgicznego i historycy liturgii rzymskiej przyzwyczaili się do nawiązań do niego, nie zauważyli – co może niekorzystnie wpłynąć na wartość ich pracy – że ich źródło nie zostało poddane pełnej krytycznej analizie. Tego zadania podjął się autor niniejszego opracowania. Podaje ogólny opis rękopisu i jego zawartości. W tym nieiluminowanym rękopisie wyróżnia tekst wcześniejszy, powstały w Ołomuńcu pod koniec XIII w., oraz tekst późniejszy, spisany w Krakowie. Dokładna analiza tekstu pokazuje, że jest to Ordinarium, a nie, jak błędnie zakładano, Antyfonarz. Datowanie MS oparto na badaniu dowodów paleograficznych i liturgicznych (pierwsze podsumowano w opiniach biegłych). Argumentuje się dalej, że wykorzystanie Sanctorale jako układu odniesienia w interpretacji tego MS prowadzi do niemożliwych do uzasadnienia wniosków i należy je uznać za błędne; znacznie lepszym argumentem jest zastosowanie zamiast tego Temporale. Na koniec autor porusza kwestię pochodzenia rękopisu. Argument liturgiczny uważa za kluczowy dla obalenia tezy, że kodeks powstał w Krakowie. Spośród jedenastu ksiąg liturgicznych pochodzących z Krakowa jedynie w dwóch mszałach pojawia się motyw święcenia gałązek w Niedzielę Palmową, co przypomina scenę z MS nr 51. Elementy topograficzne na s. 18 z całą pewnością odnoszą się do Ołomuńca; wyraźne wskazanie, że MS musiał powstać w dawnej stolicy Moraw. Wszystkie badania przeprowadzone przez autora potwierdzają wniosek, że MS nr 51 pochodzi z końca XIII wieku i należy go identyfikować jako Ordinarium Olomucense in Cracovia. Wydaje się, że służył on jednemu z kantorów do odprawiania nabożeństw w kościołach katedralnych, najpierw w Ołomuńcu, potem w Krakowie.