Praca prezentuje proces fundacyjny oraz osoby związane ze sprowadzeniem i uposażeniem norbertanów, a następnie benedyktynów w Kościelnej Wsi pod Kaliszem. Historia klasztoru św. Wawrzyńca w XII i XIII wieku wiąże się nieodłącznie z dwoma zakonami: norbertanami i benedyktynami. Norbertanie, rządzący się regułą św. Augustyna zreformowaną przez św. Norberta z Xanten, podkreślali ścisłą obserwancję reguły oraz podporządkowanie klasztorów filialnych macierzystym. Z kolei benedyktyni, stosujący regułę opartą na czci Boga i człowieka, a także posłuszeństwie, zajmowali się liturgią, działalnością intelektualną i pracą fizyczną. Początki klasztoru św. Wawrzyńca w Kościelnej Wsi nie są całkowicie znane, jednak istnieją różnice w ocenie badaczy co do czasu jego powstania. Sporadyczne informacje źródłowe oraz rozbieżność stanowisk historyków sprawiają, że data powstania klasztoru pozostaje kwestią dyskusyjną. Co więcej, nie ma jednomyślności co do fundatora klasztoru. Badacze wysuwają różne propozycje, często oparte na różnych założeniach chronologicznych. Chociaż istnienie norbertanów w Kościelnej Wsi pod Kaliszem zakończyło się na początku lat dziewięćdziesiątych XII wieku, ich aktywność przynosiła korzyści regionowi, szczególnie w kontekście kontaktów i protekcji. Benedyktyni, będący prepozyturą konwentu tynieckiego, otrzymywali kolejne nadania majątkowe, choć ich aktywność była ograniczona przez zależność od opactwa tynieckiego oraz ogólny spadek znaczenia zakonu w Polsce na rzecz innych, takich jak cystersi i premonstratensi.