Błogosławiony Brat Albert (Adam Chmielowski), pozostając pod wpływem duchowości św. Jana od Krzyża i św. Wincentego a Paulo, uważał się zasadniczo za franciszkanina pośredniego i duchowego spadkobiercę św. Franciszka z Asyżu. Choć powrót do intensywniejszego życia wewnętrznego i odnowy charakteryzował koniec XIX i początek XX wieku w klasztorach franciszkańskich w całej Polsce, brat Albert ze swej strony kontynuował swoją własną drogę. Naśladując św. Franciszka, brat Albert nadał swojej duchowości pewne oryginalne akcenty. Tak więc w chrystocentryzmie Franciszka, który wyraża się poprzez tajemnicę Żłóbka, Krzyża i Eucharystii, widział przede wszystkim miłosierną miłość Chrystusa do każdego człowieka, a przede wszystkim do człowieka opuszczonego i wzgardzonego. Wraz ze św. Franciszkiem całe swoje życie oparł na ewangelicznym ograniczeniu Chrystusa, podkreślając jednak w sposób szczególny dobrowolny aspekt posłuszeństwa Woli Bożej. Ubóstwo Franciszka było dla niego nie tylko drogą do pełnej wolności ducha, ale także niezbędnym pomostem, aby zbliżyć się do najbardziej potrzebujących. W swojej służbie miłosiernej miłości do najnieszczęśliwszych Brat Albert zawsze starał się wzmacniać afirmację godności i wartości ludzkiej w świetle wiary.Te elementy duchowości franciszkańskiej zostały przekazane nie tylko przez Błogosławionego, ale także założone przez niego zakonyk oraz traktowane przez niego jako istotny program odnowy społecznej.