Po zakończeniu pierwszej wojny światowej ujawnił się z całą mocą kryzys religijności w wielu środowiskach katolików na ziemiach polskich. Równocześnie w warunkach odzyskanej niepodległości zaistniały możliwości podjęcia działań naprawczych w większym zakresie, niż było to możliwe w czasie zaborów. W niniejszym artykule został omówiony program odnowy życia religijnego w diecezji kieleckiej w świetle postanowień synodu diecezjalnego z 1927 r. Złożyły się na niego: analiza przyczyn kryzysu, wskazanie celów i metod poprawy sytuacji. Wszystkie te elementy mieściły się w ramach tradycyjnej wizji Kościoła instytucjonalnego, sprawdzonych metod i form oddziaływania duszpasterskiego właściwych dla katolicyzmu tamtego okresu nie tylko w Polsce. Zasadniczy nacisk został położony przez synod na zintensyfikowanie działań duchowieństwa w ramach tradycyjnych celów i form oddziaływania duszpasterskiego.