Autor rozpatruje znaczenie czynnika czasu w prawie karnym w dwu kręgach zagadnień. Po pierwsze, w aspekcie karalności czynu, po drugie w aspekcie możliwego wpływu tej okoliczności na wymiar kary. W pierwszej grupie zagadnień analizą objęto problemy dekryminalizacji i jej prawne skutki, zmianę przestępstwa na wykroczenie, sprawę poczytalności (niepoczytalności) i wiek sprawcy, warunek bezpośredniości przy usiłowaniu, zagadnienia sprawstwa i współsprawstwa, przestępstwa skonstruowane w oparciu o czynnik czasu, zagadnienia jedności czynu oraz przedawnienie. Autor bada znaczenie okoliczności czasu dla ich istoty. Na tej podstawie wskazuje, że czynnik czasu odgrywa w ramach wielu konstrukcji prawnokarnych istotną rolę. Stwierdza, że nie zawsze jesteśmy w stanie uporać się z bliższym określeniem czynnika czasu dla ustalenia niezbędnego minimum lub maksimum upływu czasu. Zwraca uwagę na trudności w definiowaniu dopuszczalnych przerw czasowych mających znaczenie dla poszczególnych konstrukcji prawnych. W grupie problemów związanych z rolą okoliczności czasu dla wymiaru kary przedmiotem analizy stały się takie problemy, jak: czas czynu a wymiar kary, wiek sprawcy, przedawnienie recydywy, upływ okresu próby wymaganego przy niektórych środkach, przerwy czasowe a wielość przestępstw. Autor stwierdza, że również przy wymiarze kary rola czynnika czasu jest znacząca. Upływający czas, albo po prostu czas popełnienia przestępstwa, w pewnych wypadkach może działać na niekorzyść sprawcy, a w niektórych także na jego korzyść.