Salta al menu principale di navigazione Salta al contenuto principale Salta al piè di pagina del sito

V. 16 N. 18 (2) (2021)

Artykuły

Zawód radcy prawnego jako zawód zaufania publicznego

DOI: https://doi.org/10.32084/sawp.2021.16.2-7  [Google Scholar]
Pubblicato: 2022-09-23

Abstract

Zawód radcy prawnego polega na obsłudze osobistych interesów jednostek, niejednokrotnie łącząc się z pozyskiwaniem informacji na temat ich życia prywatnego. Wykonywanie tegoż zawodu wymaga wysokich umiejętności fachowych, w szczególności ukończenia wyższych studiów prawniczych oraz odpowiedniej aplikacji. Radca prawny obowiązany jest wykonywać czynności zawodowe rzetelnie i uczciwie, zgodnie z prawem, zasadami etyki zawodowej oraz dobrymi obyczajami. Niewątpliwie zawód radcy prawnego jest zawodem zaufania publicznego w rozumieniu art. 17 ust. 1 Konstytucji RP. Ustawa zasadnicza odwołując się do tego pojęcia, lecz w żaden sposób go nie definiując, nastręcza wiele wątpliwości interpretacyjnych. Celem niniejszej publikacji jest zdefiniowanie terminu „zawodu zaufania publicznego”, a także określenie, jakie cechy zawodu radcy prawnego przesądzają, iż jest on powszechnie zaliczany do kategorii zawodów zaufania publicznego.

Riferimenti bibliografici

  1. Bernaczyk, Michał. 2010. „Problematyka konstytucjonalizacji samorządów zawodowych.” W Konieczne i pożądane zmiany Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 roku, red. Bogusław Banaszek, i Mariusz Jabłoński, 171-203. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego. [Google Scholar]
  2. Ciapała, Jerzy. 2013. „Samorządy osób wykonujących zawody prawnicze w kontekście postanowień art. 17 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1999 r.” W Samorządy w Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r., red. Zbigniew Witkowski, i Agnieszka Bień-Kacała, 313-54. Toruń: TNOiK. [Google Scholar]
  3. Kulesza, Maria. 2002. „Pojęcie zawodu zaufania publicznego.” W Zawody zaufania publicznego a interes publiczny – korporacyjna reglamentacja versus wolność wykonywania zawodu, Senat Rzeczypospolitej Polskiej, 25-32. Warszawa: Dział Wydawniczy Kancelarii Senatu. [Google Scholar]
  4. Leoński, Zbigniew. 1998. Materialne prawo administracyjne. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck. [Google Scholar]
  5. Sarnecki, Paweł. 2000. „Pojęcie zawodu zaufania publicznego (art. 17 ust. 1 Konstytucji) na przykładzie adwokatury.” W Konstytucja, wybory, parlament. Studia ofiarowane Zdzisławowi Jaroszowi, red. Lech Garlicki, 149-63. Warszawa: Liber. [Google Scholar]
  6. Sarnecki, Paweł. 2001. „W sprawie wykładni art. 17 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.” Przegląd Sejmowy 2 (43):73-77. [Google Scholar]
  7. Skuczyński, Paweł. 2006. „Zaufanie (lojalność).” W Etyka zawodów prawniczych. Etyka prawnicza, red. Hubert Izdebski, i Paweł Skuczyński, 98-105. Warszawa: LexisNexis. [Google Scholar]
  8. Szczepański, Jerzy. 1965. „Czynniki kształtujące zawód i strukturę zawodową” W Socjologia zawodów, red. Andrzej Sarapata, 11-22. Warszawa: Książka i Wiedza. [Google Scholar]
  9. Wojtczak, Krystyna. 1999. Zawód i jego prawna reglamentacja. Poznań: Ars Boni et Aequi. [Google Scholar]
  10. Wojtczak, Krystyna. 2002. „Reglamentacja form wykonywania zawodów zaufania publicznego w rozwiązaniach prawa polskiego i państw Unii Europejskiej.” W Zawody zaufania publicznego a interes publiczny – korporacyjna reglamentacja versus wolność wykonywania zawodu, Senat Rzeczypospolitej Polskiej, 39-50. Warszawa: Dział Wydawniczy Kancelarii Senatu. [Google Scholar]
  11. Wołpiuk, Waldemar. 2002. „Zawód zaufania publicznego z perspektywy prawa konstytucyjnego.” W Zawody zaufania publicznego a interes publiczny – korporacyjna reglamentacja versus wolność wykonywania zawodu, Senat Rzeczypospolitej Polskiej, 19-24. Warszawa: Dział Wydawniczy Kancelarii Senatu. [Google Scholar]
  12. Wykrętowicz, Stanisław. 2010. „Rozwój samorządu korporacyjnego jako zdecentralizowanej administracji publicznej.” W Z badań nad samorządem zawodowym, red. Robert Kmieciak, 7-21. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM. [Google Scholar]

Downloads

I dati di download non sono ancora disponibili.