W niniejszym opracowaniu przedstawiono zarys tytułowej problematyki wraz z orzecznictwem Sądu Najwyższego w przedmiocie rozstrzygania zagadnień prawnych budzących poważne wątpliwości. Ustanowiona w art. 390 § 1 k.p.c. instytucja pytań prawnych – jako odstępstwo od konstytucyjnej zasady niezawisłości orzeczniczej sędziów, którzy w sprawowaniu swojego urzędu podlegają jedynie Konstytucji RP oraz ustawom – powinna znajdować zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy faktycznie zachodzi rzeczywista potrzeba wyjaśnienia poważnych wątpliwości prawnych o decydującym znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy, pozostających z tym rozstrzygnięciem w związku przyczynowym. W sytuacji wystąpienia zwykłych wątpliwości interpretacyjnych sąd odwoławczy powinien je rozwiązać we własnym zakresie, z wykorzystaniem wiedzy niesionej przez same przepisy oraz ich rozumienia w dotychczasowym orzecznictwie i nauce prawa. Przedstawienie zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości w przypadku występujących w orzecznictwie różnych wykładni tego samego przepisu znajdzie zastosowanie w sytuacji, gdy w ocenie sądu drugiej instancji za przyjęciem każdej z tych wykładni przemawiają doniosłe, zaprezentowane przez ten sąd argumenty prawne, a wyboru właściwej wykładni nie wyjaśnia ani dotychczasowe stanowisko judykatury, ani doktryna prawa. Przedmiotem zagadnienia prawnego przedstawionego do rozstrzygnięcia powinna być kwestia prawna budząca rzeczywiście poważne wątpliwości. W przypadku powstania zwykłych wątpliwości sąd odwoławczy powinien je rozwiązać we własnym zakresie. Nie stanowi natomiast samoistnej przesłanki wystąpienia z pytaniem prawnym do SN ani waga zawierającego się w nim problemu, ani rozbieżności w orzecznictwie i piśmiennictwie co do sposobu jego rozwiązania.
