Fratres minores strictioris observantiae, zwani reformatami, organizowali studia we własnych domach zakonnych. Proces kształcenia rozpoczynał się od rocznego kursu przygotowawczego w ramach nowicjatu, a następnie kontynuowany był dwuletnim cyklem studiów Artium. Kandydaci uczyli się wówczas gramatyki łacińskiej, retoryki, poezji, śpiewu, ceremonii liturgicznych, religijnych, ascetyki i mistycyzmu. Od 1774 roku wprowadzono naukę języka niemieckiego i etyki, a od 1781 roku arytmetyki, algebry i geometrii. Studia filozoficzne trwały trzy lata i obejmowały logikę, fizykę i metafizykę, opierając się na pismach Dunsa Szkota. Studia filozoficzne trwały trzy lata i obejmowały logikę, fizykę i metafizykę. Nauczanie filozofii opierało się na pismach Dunsa Szkota. Próbę modernizacji szkoctwa podjęli dwaj franciszkanie konwentualni: Bonaventura Belluti (zm. 1670) i Bartłomiej Mastrius (zm. 1678). Ich następcami byli: Johannes Poncius (zm. 1668), Claudius Frassen, kardynał Laurentius Brancati (zm. 1693), Anakletus Reiffenstuel (? 1731), Crescencius Krisper (zm. 1749). Z ich dzieł korzystali wykładowcy reformacyjni w Polsce: zamiast posługiwać się średniowiecznymi komentarzami do Arystotelesa i Szkota, prowadzili samodzielne wykłady w formie tzw. kursów filozoficznych. Od 1763 roku wykładowcy w swoich wykładach zestawiali tezy Szkota z elementami nowej nauki i filozofii Oświecenia. Korzystali z podręcznika „Philosophia mentis” P. Fortunatusa z Brescii z 1742 r. W XIX w. nauczanie filozofii opierało się na podręcznikach Laurentiusa Altieri i Bonsieriego. Studia teologiczne trwały trzy lata, od 1696 r. cztery lata. Nauczanie teologii opierało się na komentarzu Dunsa Szkota do czterech ksiąg Petrusa Lombardusa. Zgodnie z poleceniem Kapituły Generalnej z 1651 r. redaktorzy przy opracowywaniu skryptów mogli korzystać z podręczników nowszych niż Szkota. Podstawą nauczania po 1830 r. stały się podręczniki Andreasa Sgambatiego i Thomasa von Charmesa, zwolennika teologii eklektycznej. Małopolscy reformaci nauczali także nowych dyscyplin teologicznych, które wyłoniły się w wyniku stopniowego rozpadu średniowiecznej syntezy teologicznej. Tematami Artium były asceza i mistycyzm. Oprócz teologii dogmatycznej wykładano także teologię moralną. W roku 1735 wprowadzono teologię polemiczną i prawo kanoniczne. Od 1781 r. wykłady z teologii spekulatywnej poprzedzały studia z teologii fundamentalnej. Na przełomie XVIII i XIX w. Wprowadzono wykłady z Pisma Świętego, a od 1851 r. z historii Kościoła. Dekretem cara Aleksandra II z 28 listopada 1864 r. zarówno małopolska prowincja reformatów jak i studia zostały rozwiązane.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.